Een klein voorwoord uit de toekomst: Ik ben het niet meer eens met deze blog, of laat ik zeggen dat ik niet meer begrijp of invoel wat ik schrijf, maar ik laat hem bestaan omdat…’ie me toch dierbaar is geworden. 

Ik had een vrij stevige levensfilosofie voor ik naar Chamonix vertrok (in zover je dat kunt hebben op 23-jarige leeftijd). De afgelopen jaren ben ik niet bijster veranderlijk geweest in mijn denken en daardoor voelt de grote schaal van mijn leven een soort van uitgedokterd aan.

Na mijn twintigste besloot ik dat het aan mij was om iets moois van mijn dagen te maken. Dat er niets relevant was buiten mijn eigen ervaring. Een zoektocht naar de wetten van mijn geluk binnen de wetten van deze wereld. Zoiets.

Sinds mijn nestelen in Amsterdam, zomer 2011, is mijn context stabiel geweest en waren zowel de wetten van mijn geluk als de wetten van de wereld vrij eenvoudig. Een studie in een stad met een gefixeerde hobby en vriendenkring: Het was nooit echt een vraag waar ik moest gaan om te floreren.
Ik draaide enerzijds mijn blije dagen en kroop anderzijds terug in mijn fantasie, in de fantastische tijd die na mijn studie zou komen en vorm kreeg op basis van mijn oude wettelijke context.

Die tijd is nu.

Mijn levensfilosofie is hetzelfde gebleven, ook hier in Chamonix, maar de zoektocht naar wetten van mijn geluk binnen de wetten van de wereld is omgetoverd tot een gigantisch avontuur. De wereld blijkt immens en mijn geluk lijkt driehonderd dimensies rijker. Wat precies belangrijk voor me is niet meer gelokaliseerd of gebonden aan een dagindeling of gedeeld met een gelijkgestemde sociale omgeving.
Nee, wat belangrijk voor me is op dit moment neemt slechts de vorm aan van krioelende mogelijkheden binnen een context ter grote van een aardbol. Ik heb een lading aan vage vermoedens die me ingegeven worden door een duizendtal opeenstapelende ervaringen en gedachten die een heelal aan speelruimte hebben gevonden. Het is interessant. En complex.

Omdat het dagelijkse goed zit en Chamonix geen dringende houdbaarheidsdatum heeft, kan ik rustig dwalen door mijn ervaringen en simpelweg opbotsen tegen de dingen die belangrijk voor me blijken. Ik hoef geen beslissingen te maken. Pas na de winter wil ik uitvogelen waarin ik ga investeren, en vooralsnog kan dat alles zijn.
Als ik genoeg geld verdien kan ik gaan reizen en mijn context van wetten nog eens radicaal groter maken. Echter, als mijn Frans het toelaat kan ik ook een klimopleiding starten of verder studeren(!?). Als ik mijn vrienden en familie mis, zal ik hen hierheen moeten halen, als ik de boerderij wil, dan zal ik moeten werken en sparen.
De wereld lonkt gigantisch. Zuid-Amerika of Azië, bergen die nog twee keer zo hoog zijn, culturen die nog twee keer zo anders zijn, maar tegelijkertijd heb ik steeds meer de behoefte om niet simpelweg mijn leventje af te draaien en me te voegen naar mijn eigen op mijzelf gerichte verlangens. Ik wil iets waardevols creëren, iets dat groter is dan ikzelf, mijn talent en energie in iets steken waar de natuur of de mens nog iets aan heeft.

Het is allemaal belangrijk voor me.

Een zoektocht naar de wetten van mijn geluk binnen de wetten van de wereld. Ik hoop dat ik nooit uit het oog verlies dat het een zoektocht zal blijven. Ik hoop dat ik in staat zal zijn tevreden te blijven met wat ik heb, met het Chamonix van het moment, en tegelijkertijd alert blijf op de mogelijkheden en hetgeen mijn ervaring me ingeeft.