Ik leer mezelf kennen. Al mijn hele leven lang, en nu weer. Maar niet alsof ik steeds dichterbij die eenheid kom die ik ben, die ene substantie Ruby die écht Ruby is. Meer alsof ik telkens weer een nieuwe glimp opvang van iets dat constant in verandering is, en dat met het opvangen van die glimp nog verder verandert. Zelfs als ik de wetten van het Ruby zijn opstel, dan nog voelt het tijdelijk van aard, omdat ik weet dat er nog zoveel wereld over is om mij te kunnen overdonderen dat ik nooit definitief kan maken wie ik ben, waarom ik zo ben of hoe ik mijn leven wil leiden.

Het is zo interessant, het is zo… Vreemd eigenlijk om mijn eigen verschijnsel te zijn, ook omdat ik nooit niet mijn eigen verschijnsel zou kunnen zijn en mijn toevallige interesse in mijzelf een soort van onvermijdelijk is.
En het is ook vreemd omdat ik aan de ene kant mijn verschijnsel ben, maar aan de andere kant mijn verschijnsel maak, en hoe ik het verschijnsel maak is vervolgens weer deel van hoe ik het verschijnsel opvat, deel van hoe ik mezelf vastpin aan bepaalde karaktereigenschappen, deel van hoe ik overkom op mezelf.

Het experiment Ruby. Ik woon in Chamonix en word sinds twee maanden onderworpen aan een hele sloot nieuwe indrukken en situaties. Nieuwe gezichten en karakters, sociale verhoudingen, toestanden van zekerheid, mogelijkheden en stugheden, successen en mislukkingen. Ik leer mezelf kennen maar dan met een grotere intensiteit dan daarvoor, en daardoor voel ik meer dan ooit mijn eigen veranderlijkheid. Niet perse dat ik veranderlijker ben dat ik dacht: meer dat een relatief klein uitstapje naar ieniemienie Chamonix al heel erg veel nieuwe wereld geeft waar ik me toe kan verhouden.
Ik doe niet heel raar. Mijn hele reageren ligt in lijn met hoe ik altijd een soort van ben geweest en hoe ik waarschijnlijk voorlopig een soort van zal zijn. Een soort van. Het gaat me juist om dat soort van; ik ben een soort van Ruby.

Het punt van dit verhaal is dat ik me onverwacht heel erg prettig en thuis voel in de toestand van ontdekking en nieuwigheid. Dat ik méér wil uitvinden over de wereld, de mensen erin, en het meest belangrijk, dat het ontdekken van de wereld (al is die wereld nu slechts ieniemienie Chamonix) me meer dan ooit laat voelen dat ik slechts een soort van Ruby ben.
Ik vind vrijheid in het zijn van een soort van Ruby. Een bewegelijk, veranderlijk iets dat niet gebonden is aan een woonplaats, studie of vriendengroep om iets te zijn, maar als een soort van interessant en blij verschijnsel over een interessante wereld gaat, een soort van bolletje wezen dat ervaart, zich ontwikkeld, en open en toegankelijk door het leven stuitert.
En ik vind rust in het zijn van een soort van Ruby. Want het is niet afhankelijk van geniepig fragile vastigheden in de wereld. Het enige dat het als vastigheid heeft is dat ik het ben. En zolang ik ben, ben ik. Een soort van.

Ik zal niet concluderen dat mijn toekomst ligt in het zwerven over de aardbol, high van mijn eigen vrijheid, beste vriendjes met alleen mijn eigen vage theorie over het zijn van een soort van Ruby. Het voelt onverwacht goed om de ontdekking aan te gaan en ik hoop op nog veel meer wereld dat me kan overdonderen, opdat ik mezelf beter en beter leer kennen, opdat ik meer en meer ervaar dat wie en hoe ik ben in beweging is en me zo vrij blijf voelen als ik me nu voel.
Tegelijkertijd zijn er toch een aantal wetten in mijn soort van Ruby waar ik liever niet de bewegelijkheid van wil inzien en die, hoezeer ze me ook binden, als voorwaarde bestaan voor de waardering van de vrijheid van het zijn van slecht een stuiterend bolletje ervaring: Het belang dat ik hecht aan papa, mama, zus en broer, vriendinnetjes en vriendjes, de bergen en Amsterdam.