Wat is alles toch anders. Anders dan ik het me ooit ingebeeld had. Het is veel makkelijker geweest dan ik dacht, enerzijds, emotioneel gezien. Ik mis mensen en Amsterdam en heb de grenzen van mijn fysiek enigszins overschreden door teveel te werken. Maar nooit echt heb ik het moeilijk gehad.
Chamonix is stadje vol vreemde feestvogels en jonge avonturiers uit honderd landen, en het hotel des temeer. In een dergelijke context ben je niet gemakkelijk eenzaam of verloren. Er is altijd wel iemand die je, happig naar kameraadschap, mee naar een kroeg trekt en zijn of haar sores over je uitstort, iemand die wil gaan dansen, iemand die wil gaan drinken. De Zweedse collega’s vormen inmiddels een hechte groep die samen naar het park gaan of op het voorterras van het hotel liters bier naar binnen slaan. De rest van het bargespuis is doorgedraaid op een goede manier, wars van een groot aantal sociale conventies, zo nu en dan verandert er een in een krokodil, kruipt onder de bar, drijft af naar hogere sferen en kraamt grote onzin uit.

Anderzijds heb ik nog lang, lang niet het leven dat ik wil en moet ik nog een hoop rommelen voor ik dagen kan draaien die enigszins overeenkomen met mijn ambities. Het voelt een beetje vreemd om niet tevreden te zijn terwijl ik (zeker nu ik weer fit ben) elke dag geniet van alle vreemde perikelen waarin ik word meegesleurd. Maar het komt er vrij letterlijk niet meer van om te klimmen en dat is een toestand die ik niet ingecalculeerd had. Ze woont in KlimWalhallaChamonix en het lukt haar niet om te klimmen. Hoe leuk ik het hier ook heb, ik ben hier voor een reden en die reden domineert nog steeds.
De truc met de twee baantjes werkt momenteel behoorlijk in mijn nadeel. Beide werkgevers plannen me veel meer in dan vooraf afgesproken was. Ik werk nu per week vijf shifts bij het hotel en twee in Les Houches, wat erin zal resulteren dat ik straks tijdens mijn spaarzame vrije minuutjes in een MammutExtremepak met Nommics en een arm vol GPS horloges door een helikopter op de top van de Mont Blanc afgezet kan worden.
Maar, als mijn plan werkt en ik uiteindelijk werk naar slechts de afgesproken uren, dan heb ik een fulltime baan in drie dagen en kan ik vier dagen per week omhoog. Dat zou toch wel mooi zijn.

Tot die tijd ben ik ondergedompeld in de hotelwereld, de feestwereld, en ik ben blij dat ik een keer in mijn leven zoiets mag meemaken en dat ’t dan ook nog eens in een dergelijke omgeving is. Ik heb een vaag vermoeden dat er veel concepten leven zijn waarin ik me goed zou voelen. Zolang ik maar mijn eigen concept leven in het vizier houd.