– zaterdag 13 juni

Het is stil in huis. Tim heeft zijn reis door Europa hervat en de boerin slaapt.

Een week geleden belde een boer uit een hogerop gelegen dorp met de mededeling dat hij en zijn 62 koeien hulp nodig hebben, omdat de voormalige melkster de laatste dagen van haar doodzieke moeder bijwoont.
Sindsdien werkt de boerin van drie tot zes ’s nachts en ’s middags.

De lokale bevolking van Savoie, zij die hier altijd zijn geweest, zijn niet ver van primitief of bekrompen. Als ik de boerin mag geloven.

De boeren komen zelden of nooit uit hun bergketen. Ze zijn het minst functionerende jongetje van de familie, zij die niet kozen voor de opleiding, de stad. Ze zien vrouwen als niet anders dan koeien en de wijze waarop ze de liefde bedrijven harmonieert met die visie.
De bazen zijn volslagen geldbelust en onaangenaam naar hun werknemers.
Men is rechts, extreemrechts, anders is eng.
De vrouwen zijn jaloers en wantrouwend.
Er worden lijstjes bijgehouden met een opsommingen van alle incidenten (verkeerde opmerkingen, per ongeluk gebroken tuinhekjes, leugens…) van buren, collega’s, zelfs vrienden.

Nu, mijn boerin is niet erg van het nuanceren dus er zullen voldoende boeren, bazen of vrouwen rondlopen die weinig stroken met deze omschrijving. Maar ik maak me wel zorgen om de nieuwe wending binnen het leven van de boerin, zo tussen de mensen van Savoie, hoe zij ook moge wezen.
De boer met de 62 koeien kan niet lezen of schrijven en schreeuwt als primair communicatiemiddel. Hij is 42, zonder vrouw en dus zonder seks. De werkdagen zijn te overleven naar gelang de schommelingen in zijn gemoedstoestand. Zijn ‘binaire brein’ functioneert alleen binnen het kader wat het gewend is. Mijn boerin krijgt geen werkcontract en haar salaris is nog onbekend.

Ze is moe. De hap van vier uur uit haar nachten kunnen maar half worden gecompenseerd door ochtenddutjes, terwijl ze geen concessies wil doen op haar niet koe-gerelateerde en doorgaans al drukke leven. Maar het past zich aan, zelf, want het kan niet anders. Het krokusveld groeit onkruid en de Wwooffers weten niet meer zo goed wat ze moeten doen, behalve herhalen dat de boerin op tijd naar bed moet, zorgen dat Salut af en toe buiten komt en dagen spenderen op de slackline.

Tim heeft zijn reis vervroegd voortgezet en vanwege mijn baan vertrek ook ik eerder. Maandag komen nieuwe Wwooffers. Dat is goed, dan laat ik de boerin in gezelschap achter.

En toch, de boerin is me dierbaar geworden. Haar leven is een complexe chaos waarin ik drie weken lang verstrikt ben geweest, en nu ik los dreig te komen voelt het slecht haar daarin achter te laten.
Maar goed, het is haar zijnswijze, haar geluk, haar keuze voor de typische Savoiaan hogerop in het dal. De 62 koeien. Ik heb een eigen chaos om op te lossen.
Op naar Chamonix.