Ik heb een baan.

Het hotel schuin tegenover het station van Chamonix wordt gerund door Zweden. De baas is Zweeds, de chef-kok is Zweeds, de receptioniste is Zweeds, en ze zijn allemaal blond. De manager van de bar is Iers. Ze hebben een probleem. Normaal gesproken komt er elke zomer een lichting verse Zweden overvliegen om de drukte van het hoogseizoen op te vangen. Recent is gebleken dat de Zweden er niet meer zo’n trek hebben. Opeens zijn de eigenaren gedwongen om een stelletje locals aan te nemen. Lisa uit Groot-Brittannië. Nela uit Groot-Brittannië. Ruby uit Amsterdam.

Ik heb een proefdag gelopen en ze hebben me aangenomen. Om vier stond ik voor de deur en pas om zes uur was de manager klaar met zijn andere afspraken. Om zeven uur verliet hij de bar en om acht uur kwam hij terug om met mij het diner te draaien. Ze zijn grappig. Spontaan. Ongeforceerd relaxed. Vooruit, ik moet wennen aan de nieuwe horeca conventies. Wennen aan het feit dat je samen met de baas filmpjes van helikopters kijkt terwijl een groep van 28 man voor je neus aan het dessert begint. Alles wat ik heb geleerd bij mijn vorige baan, leer ik nu af. Alles wat niet mocht, mag nu wel. Ik voel me stijf, conventioneel en mierenneukerig. Chaos is het devies.

Collega Lisa heeft me bijgepraat over het leven in Chamonix. Een dorp waar het krioelt van jonge mensen en reputaties snel zijn opgebouwd. Lisa zelf is…een type. Blond haar, klein en springerig, werkt in een nachtclub, doet aan ‘vechten’ of eigenlijk ‘worstelen’ en ik heb het idee dat ze daarbij weinig verhullend gekleed gaat. Ze is naar Chamonix gekomen vanwege een Fransoos en in Chamonix gebleven om hem te irriteren nadat hij bleek te zijn vreemd gegaan.

Na een uur was ik op de hoogte van haar seksleven.

Dankzij haar weet ik dat Franse vrouwen op zoek zijn naar veiligheid terwijl hun vriendjes hen bedriegen (waarvan ze op de hoogte zijn). En dat Franse jongens grappig zijn maar dus hun vriendinnen bedriegen. En dat iedereen elkaar kent en als je dingen uitspookt, je het ofwel heel subtiel moet houden, of zelf het nieuws zo snel mogelijk de wereld in moet brengen.

De 15^e begint officieel mijn leven in Chamonix.

Ik heb nog geen kamer, maar ik heb een baan. Drie tot vier dagen per week. Afhankelijk van het loon en mijn huur moet ik op zoek naar iets ernaast.

Het begin is er.