Ik ga naar Zwitserland.

De bus vertrekt om zeven uur. Mijn hele dag draait om dat tijdstip. De tijd ervoor heeft geen waarde, wat ik er ook mee doe. Ik pak mijn tassen in en leg mijn paspoort klaar. Drie keer verzeker ik mezelf ervan dat ik de boel bij elkaar heb. En dan wacht me een dag.

Ik rommel en lees wat, scharrel over het internet, het maakt allemaal niet uit. Het idee van de naderende operatie schopt me het huis uit, langs het Flevopark en het water, als een laatste hardloopsessie voor de executie van mijn mobiliteit. Het gaat niet goed en niet slecht, alles verdwijnt in een groot doelloos niets en ik ben kampioen in het nu-leven.
Thuis spring ik onder de douche en in mijn buskleding. Ik voel me een onderdeel van mijn bagage, een blond mensenhoofd dat erbovenuit steekt, wachtend op klokslag zeven uur. De tijd lijkt te groeien, alsof ze zich volvreet met elk miniem stukje dag.  Een onzekere impuls brengt me ertoe mijn busticket vast uit te printen, mocht dat op onvoorspelbare wijze uitgroeien tot een probleem. Ik ontfutsel mijn pinpas uit de bagage, pak mijn sleutelbos en sluit de deur achter me.

Twintig minuten later sta ik voor mijn huis. In mijn linkerhand houd ik de bustickets en met mijn rechterhand ga ik door mijn sleutelbos. Een kort moment stel ik vast dat mijn huissleutels er niet aan zitten, en bevestig ik de logica daarvan, want die sleutels zitten nog in het kleine vakje van mijn hardlooplegging. In de verte zie ik een grote racket van gevolgen en paniek op me af stevenen, en ik kijk er rustig naar, tot het rode gevaarte zich in mijn realiteit boort en ik door het lint ga.
Paniek. Paniek is achteraf interessant, omdat er altijd een klein rationeel breindeel actief blijft terwijl het wezen allemaal gekke dingen doet en ervaart. Een onsympathiek breindeel dat eerder geneigd is te denken ‘doe normaal, idioot’ dan ‘jij arm, verloren emotievat’.
Ik loop heen en weer en roep meerdere malen “dit meen je niet”. Een reeks oplossingen presenteert zich en stuk voor stuk doe ik ze af als onmogelijk. Mijn kamer is drie hoog. Ik bel de woningbouwcorporatie en vraag hen om de sleutel, maar die hebben ze niet. Ze kunnen echter wel de deur forceren. Ik vraag hen hoeveel dat kost en het bedrag is belachelijk. Ik loop naar een buurjongen en zeg hem dat ik mijn huis niet inkom en mijn deur wil forceren. Hij neemt mijn geval serieus en belt kennissen, monsters, het maakt me niet uit. Ik google ondertussen op ‘openbreken deur, bel het eerste servicenummer van de lijst en laat iemand hierheen sturen. De buurjongen en ik komen via mijn flatgenoten de hal binnen, lopen omhoog en onderzoeken mijn deur. Het is de wereld van inbraakpreventie, deurstrips en sloten, het leven in Oost, de hele boel potdicht. Het is inmiddels half zes, mijn buurjongen heeft weer eigen zaken te regelen.
Een half uur later stapt een man traag uit een groen autootje. Hij beweegt zich naar zijn achterbak – ik tel de stappen – en haalt er een koffer uit met, naar wat ik hoop, brute apparatuur. Ik vertel hem over mijn bus en de tijd, half om mezelf de reden van zijn komst begrijpelijk te maken en half om tempo in zijn lopen te krijgen. Maar ik geloof niet dat hij de tijdsdimensie eigen is, want zijn stappen versnellen niet. De tijd draait me een loer vandaag.

Ik neem plaats op de trap voor mijn deur en kijk hoe hij mijn slot analyseert. Potdicht, is zijn conclusie. Ik weet het. Hij maakt even een sommetje, 30 euro voorrijkosten, 80 euro openbreken, 100 euro slot, 80 euro nog iets. Ik zeg hem dat mijn busticket me 23 euro heeft gekost en dat het misschien geen goed idee is om het plan door te zetten. En dan ga ik huilen.
Ik huil geen tranen maar grote horten en stoten. Ik kan geen zin meer formuleren, mijn strot leidt een eigen leven en laat geen woord meer door. De buurvrouw heeft hoogte gekregen van het tafereel en is erbij gekomen. Ze probeert verzachtende woorden te spreken, maar ik huil zolang als dat het huilen duurt.
Ik verdenk de man ervan vaker huilende mensen te treffen, want het doet hem niets. Hij reageert er niet op, niet in het minste, ook de emotionele dimensie lijkt hij te missen. We lopen naar beneden en ik kalmeer. Hij biedt nog aan om via de onderburen op het balkon te klimmen. Net als ik mijn oordeel over hem bijdraai noemt hij de kosten van het potentiële avontuur: 80 euro. Ik ben verbijsterd.
Buiten staar ik naar mijn verdieping. Daar liggen mijn tassen, al sinds elf uur vanmorgen. Mijn paspoort. Ik voel hun nabijheid.

De man wil zijn voorrijkosten, maar ik haat hem. Hij biedt me aan om mee te rijden naar de pinautomaat en ik weiger. Ik zeg hem dat ik wel loop. Naast elkaar bewegen we voort, straat na straat, hij in zijn groene autootje, ik te voet. Het blijkt een speurtocht die per bocht belachelijker wordt. Een kwartier later vinden we een automaat, precies op het moment dat mijn bus vertrekt. Ik geef hem het geld zonder hem aan te kijken en vervloek hem in alle oprechtheid. Wil je het bonnetje? Nee. Verdwijn.

Terwijl ik het groene autootje kleiner zie worden besef ik me dat ik niet alleen mijn spullen niet uit mijn huis kan halen, maar ook zelf mijn huis niet in kan. Ik sta op straat.

Ik ga op een bankje zitten. En daar is weer de tijd. De tijd in context van een weggevallen busreis. De tijd die duurt tot het thuiskomen van mijn huisgenootje. De tijd die ik heb waarin ik niets heb, behalve de buitenwereld. Het is koud en ik ben niet gekleed op het vallen van de avond. Het is mijn buskleding. Ik staar naar de auto’s, de mensen voor wie het etenstijd is, het reguliere van alles dat zich voor me afspeelt. Daar zit ze dan, denk ik. Daar zit ze dan.
Ik bel een vriend en breng de rest van de avond met hem door. De volgende morgen sta ik vroeg op en lift naar mijn bestemming. Vierentwintig uur na het vertrekken van mijn bus kom ik aan. Om precies zeven uur in de avond.