Het is nogal een opgave om na zoveel tijd weer een blog te schrijven en publiceren. Eigenlijk lukt het gewoon niet. Alle beginnetjes stranden, het strand ligt vol met flarden van uitleg, inzicht, toekomstplannen, absentie van al het voorgaande, wanhoop én hoop (en kwallen).
Ik zou natuurlijk gewoon niet kunnen schrijven, maar dat is geen optie, en voor ik mezelf verlies in een poging om uit te leggen waarom dat precies geen optie is, met het risico dat ook dit beginnetje strandt, kies ik ervoor om geen uitleg te geven.
Sterker nog, ik publiceer wat ik nu heb geschreven zonder werkelijk iets geschreven te hebben. Misschien maakt dat ’t schrijven en publiceren hierna wat makkelijker.
We zullen zien.
RUBY ELIZABETH 
Als je kunt bloggen over niks, ben je juist heel ver gevorderd! 😛
Show, don’t tell. Het eerste wat ik geleerd heb. Jij doet dat verdorie goed!
Waar de meeste mensen kiezen voor camouflage durf jij te kiezen voor ultieme transparantie. Dat is het verschil tussen ‘je groot houden’ en ‘groot zijn’. En dan ook weer die prachtige krachtige tekeningen. Je bent een bijzonder mens. X