Ooh bergen, stomme bergen, ik heb jullie nodig want mijn perspectief is aan gort. De verandering die zich altijd stiekem in mijn wereld heeft verscholen toont zich plotseling met overgave. Mensen verdwijnen op alle mogelijke manieren, ik verdwijn zelf. We hebben ons leven massaal te dicht bij de kaars gezet en zijn te bedwelmd om erop te kunnen reflecteren. Ik althans.
Bij jullie was er niets dat kon veranderen. Ik mis dat. Geef me alleen de diepte. Of alleen de hoogte. Laat me even wat lucht inademen. Toon me de kleuren in een flits. Laat jullie geluiden klinken, die van de wind of het water of mijn voeten in een ritme op jullie bodem. Geef me alleen dat gevoel van bij jullie in de buurt zijn, want als dat door mijn lichaam stroomt is er geen sprake meer van perspectief. Dan maakt het ook niet uit dat ‘t nu aan gort is.