Het nieuwe universiteitsgebouw van de Uva heeft een hoop ramen. De lijnen van de muren en de trappen en de daken zijn allen recht. Als de zon schijnt en je zo’n mooie wintermiddag door het gebouw dwaalt, stap je opeens het licht in. Soms lang genoeg om ervan doordrongen te raken. Je knijpt je ogen samen, ziet even niets, voelt alleen duizend dromen zacht ontwaken.
Ik was zojuist even tussen de bergen. Kroop mijn tent uit omdat ik voelde dat er buiten iets gaande was. Koele lucht raakte alle plekken die mijn slaapzak warm had gehouden. De zon bewoog omhoog, achter rijen pieken vandaan, ze zei ‘zie me, Ruby’. En ik kon niet anders, want in korte tijd was ze overal.
