Hij moet rood zijn.

Ik weet het al voor langere tijd, en toch heb ik me laten verleiden door andere broeken. Andere kleuren.

De eerste alpine broek was een Fjällräven van stevige, donkergrijze stof. Niet rood nee, maar vooruit. Erg kleurengevoelig was ik in die tijd nog niet, dat kwam pas later, toen ik enigszins grip kreeg op de modestandaard binnen de bergketens. Gepusht door een verkoopster koos ik deze uit honderd anderen, want ze vond ’t wel een goeie voor alpine. Mwaah.
Ik kocht hem groot en hij was al vrij wijd bij de pijpen. Ik viel af in de bergen en werd een hiphopper met een kruis tot bij mijn knieën en schoenen die verdwenen onder lagen G1000.
Het wandelkarakter van de stof maakte de broek weinig soepel, en wijdbeense passen waren eigenlijk uitgesloten. Maar, ik was in de bergen.
Dus ik scheurde eruit, erg flatteus bij de bilnaad. Tot op de dag van vandaag vraag ik me af hoelang ik precies in mijn blote arie over de gletsjers én door de hut heb gestruind, en met name wie precies een blik heeft kunnen werpen op het tafereel dat bloot lag.

Zomer 2013 zag ik een beige broek met zwarte kniestukken in een alpine winkel in Oostenrijk. Mannenmodel, en ik had vrouwenbillen, maar in de kleine ruimte achter het gordijntje kwam dat besef niet helemaal uit de verf.
Het was weer geen rode broek, maar ik dacht dat ik ermee weg zou komen. Met een klein trauma van het jaar ervoor klauterde ik over grote rotsblokken van lange graten en voelde wederom hoe de spanning zich rond mijn billen opbouwde. Het zal toch niet.
Ik werd gespaard en stopte het ding bij thuiskomst in Amsterdam ongeschonden in de wasmachine. Echter, op mysterieuze wijze is de broek verdwenen. Ik weet niet waar, en ik weet niet hoe, maar ik weet wel dat ik hem niet meer in mijn kast heb liggen. Niemand in de klimhal heb ik erin kunnen betrappen.

Afgelopen zomer viel ik voor een knalblauwe Norronabroek. Nee, niet rood, maar ik dacht dat misschien de felheid van het blauw iets zou goedmaken.  En zo leek het bijna.
Ik voelde me megashiny in mijn opvallende kleur, boven de rotsen van Freyr, tijdens een eerste testronde. Waar de blauwe broek was, was ik. En net zo glamoureus schitterde ik op de dagen van La Grave, over wandelpaden van onbeduidende dorpen, tussen ongeïnteresseerde koeien en vergeten bewoners.
Maar bij de eerste echte gletsjersessie zette ik zo vol enthousiasme mijn stijgijzer in mijn pijp dat de helft van mijn rechteronderbeen opeens het daglicht zag. Even later verscheen ook mijn linkeronderbeen en toen had ik het wel gehad met het stoere model van de intens blauwe Norronabroek.

Ik denk dat het wel duidelijk is. Hij moet rood zijn.

Ik scan de kledingrekken van de winkels. Ik houd zorgvuldig het internet in de gaten, op zoek naar een rode alpine broek, maar het is lastig. Ze zijn niet rood genoeg. Hij moet zo rood zijn dat je er echt, echt, echt niet omheen kan. Knalrood. Niets anders.

Ik wil geen en zal geen alpine broek dragen tot ik hem heb gevonden, en dus ben ik genoodzaakt om de komende maanden in spijkerbroek te klimmen. Dus mocht iemand toevallig ergens een rode alpine broek te koop zien: Laat het me weten.

Het is belangrijk.