Lieve regen, lieve lucht. Kap met het slopen van mijn boeken en het doen stinken van mijn tent. Geef me mijn bewegingsruimte terug, maak de camping weer mijn zorgeloze terrein. Mijn dons zit angstig in zijn hoes, teruggetrokken in de auto en nog even en ik kruip ernaast. Lieve regen, lieve lucht, nog niet ben ik een dier dat zich moeiteloos aanpast aan omstandigheden. Ik kan niet simpelweg onder een blad gaan zitten en zo wel, dan passen mijn boeken daar niet ook nog bij. Dankjewel.

Dit schreef ik toen ik een tweede lange dag opgesloten zat in een donker Quechua tentje van ongeveer mijn grootte. Regen is een ramp. Regen is een genadeloze test voor ieder die is aangewezen op een tent en wat beperkte ruimte in een auto. Alles wordt nat. Is het niet van de regen zelf, dan doet de luchtvochtigheid genoeg. Kleren gaan stinken, zelfs de schone. Wassen is geen optie want de was droogt niet. Naaktslakken kruipen langs het tentdoek, het tentdoek plakt aan de binnentent en de donsslaapzak krijgt constant vocht te verduren. De bodem van de tent wordt ook nat, waar het vandaan komt – geen idee. Alle boeken krullen op. Wandelkaarten halveren hun levensduur. Het is constant zoeken naar droogte, droogte bij anderen, spullen bij anderen, te lang in een café, in een hut, in de campingkroeg: Voel je je niet doorweekt en schimmelig, dan voel je je wel bezwaard.
Je humeur wordt aangevreten zolang je gevangen zit op het droge. Al je tochten lopen in het honderd. Je kunt de geur niet meer aan en de zorgen om je spullen nemen af, simpelweg omdat je de zorgen zelf zat bent. Fack it, schimmel maar. Je handen en tenen zijn constant koud, vraag me niet waarom. Je bent niet de enige wiens humeur op het spel staat; de grauwheid drukt elk gemoed het depressieve in. Ergernis verdubbelt per regendruppel. Verveling teistert nog de grootste optimist. De camping loopt leeg en jij denkt: Wat doe ik hier nog?

Het zijn de voorspellingen die je laten doorzetten. Momenten van zon draaien je de grootste loer door te doen alsof ze eeuwig zijn. Maar wanneer de regen weer klinkt, met dat venijnige tikken op het tentdoek, dan verwelkom je de grauwe realiteit alsof er in jou geschiedenis nooit een zon heeft bestaan. Ik faal voor de test.