Ik verwachtte onbewust dat ik vooruit zou gaan door mijn streven uit te spreken en op te schrijven. Bij deze  heb ik het proces in gang gezet. Ik leun achterover en ik kijk toe hoe mijn spierkracht groeit.
Ik verwachtte even onbewust dat progressie kwam met de juiste intentie. Ik bedacht een nobel einddoel, zoiets als lichamelijke vrijheid, en ik trainde om daar te komen. Noch het einddoel noch de training biedt waar dan ook garantie voor.

Drie weken is een grap, in termen van training. Maar uren die aan klimmen worden besteedt stapelen zich als een razende op, zeker in gedachten. Wanneer de high van het resultaat uitblijft, na de zoveelste route in de zoveelste hal, komt het toch neer op ouderwetse discipline en vertrouwen in het ‘goed’ dat de tijd zal brengen. Franse woordjes leren in de hoop dat je het ooit verstaat. Stravinsky luisteren in de hoop dat je het ooit waardeert.

Nu zijn er twee processen gaande. Ik raak genadeloos verslaaft aan klimmen en voel me rusteloos wanneer ik een avond buiten de hal spendeer. En ik begin grote hekel aan training te krijgen. Het liefst zou ik gallend van de ene naar andere route huppelen om eindeloos te verzuren.

Het zijn de beelden van de rotsen in mijn hoofd, de routes en de uitzichten, die me in een training forceren. Het is de verleiding van de mogelijkheid. Als ik maar…dan zou ik misschien, op een dag, als een gewichtloos aapje langs de mooiste lijn, in de mooiste overhang, van het mooiste gebied kunnen klimmen.
Dus al het ‘verwachten’ en het ‘hekel hebben aan’ delft het onderspit. Ik zal discipline, vertrouwen, en een reëel geduld opbrengen. Geen sterke klimmer zonder sterke geest.