Na een verjaardag op de camping lieten we ons afzetten in de buurt bij Obergurgel. De twee jongens en ik waren onzeker over de aanlooproute, die zich bevond aan de andere zijde van de rivier en begon bij het dorp. Het was donker. We wisten en zagen niet waar het dorp begon of eindigde en haalde ons een extra uur aanloop op de hals.

Aanvankelijk waren we van plan bij de hut te bivakkeren. Ik was nog vermoeid van een eerdere tocht en moest wennen aan het idee dat het donker was opdat het nacht zou worden, en niet vanwege het vroege opstaan. Mijn zaklamp liet me slechts een paar meter van het pad zien, en wat daarbuiten viel kon variëren van bossen tot verlaten pretparken, dodelijke dieptes tot dorpspleinen bij nacht.
Soms passeerden we een waterval. Ongeacht hoe klein die was, was het geluid indrukwekkend, en zo werd alles dat buiten het zicht de zintuigen prikkelde een indruk op zich.
We wisten dat de hut te ver was om die nacht te bereiken. Ik spoorde mijn benen aan alsof het vermoeide paarden aan een koets waren, en probeerde ze ook als zodanig te ervaren; iets waar ik medelijden mee had maar dat gewoon zijn werk moest doen. De afspraak om vanaf 12 uur scherp te zijn op een plek waar we konden bivakkeren voelde als verlossend.
Tegen half 1 liepen we nog steeds, over een smal pad dat ons geen hoogtemeters gaf, zonder enig idee wat er nog aan gebied of pretparken zou komen. Links verdween mijn licht in de diepte, rechts stuitte het op een wand van gras. We namen genoegen met een schuin rotsig vlak op twintig meter afstand van een waterval.

Normaal is een slaapplek in te richten. Dan grens ik hem in gedachten af aan de hand van de bosjes op de camping, andere tenten, bomen. Ik richt hem in met mijn spullen, al is het slechts een bivakzak: Ik weet waar de bivakzak zich toe verhoudt en voel me thuis in zijn setting.
Dit keer leken we buiten elke context te zijn gestapt. Ik kon mijn slaapplek niet inrichten, want ik wist niet meer waar ik vandaan kwam en waar ik heenging. Ik zag alleen maar stukjes schuine wand, ik hoorde dingen die ik niet kon inschatten en ik bevond me zelfs in een illegaal tijdsbestek, waarin ik eigenlijk al had moeten slapen op 500 meter hoger dan ik me bevond. Alles wat ik neerlegde leek in het niet te vallen. Ik nam mijn rugzak van mijn rug en zodra ik hem losliet was die van me ontvreemd, eigendom van een wereld waarin ik niet was. Wij drieën, we bestonden niet. Of we bestonden in het oog van de waterval, het baken dat de hele nacht lang zachtjes aanwezig was.

                            Net wakker

De zon wekte ons. Ik richtte me op in mijn slaapzak en keek in de breedte van een dal. Zover ik kon kijken groeide lichtgroen gras, een speciaal soort dat ons bestaan weer bevestigde. Ik zag mijn rugzak liggen, en het touw, en de jongens, onder de indruk van de omgeving. De waterval lag uit het zicht, waardoor ik me enigszins verraadden voelde: Het was immers het enige dat over ons had kunnen waken die nacht en als ik hem niet zag, zag hij mij ook niet. Maar ik was vergevingsgezind door de andere onthullingen, die van de kleuren, het uitgestrekte, de toppen, de diepte, de blauwe hemel en de felle zon. We raapten onze spullen bij elkaar en liepen terug naar het pad, dan lichtbruin bleek, en tot diep in het dal zichtbaar was.

We faalden de tocht die we wilden maken. De graat was te lang en de tijd was te kort, het zelfvertrouwen te weinig en de vermoeidheid te groot. Op de terugweg kwamen we langs pretparken en dorpspleinen, geen van allen reëel, en bleken we ’s nachts een hele mooie tocht te hebben afgelegd.
Ik spoorde nog eenmaal de paarden aan en reed samen met de jongens het iets van Obergurgel weer binnen.