Waar de nieuwe studenten van de Uva deze week het spits van hun studentenleven afbeten, maakte de Asac ook een primeur door: Promoten voor lidmaatschap. We wilden het proberen; meer dan toevallige passanten op de hoogte brengen van het bestaan van de Asac of nieuwsgierige koppen in de klimhal aanspreken. Dus kregen we een plek toegewezen op de sportdag van de Intreeweek en bevonden wij ons op spannend, nieuw terrein.

De boulderwand moest uit Delft komen. Nog voor dageraad klommen Julius en Roel in de bus om het gigantische onding naar Amsterdam te vervoeren. Tegen de tijd dat ik aankwam en het Erasmuspark volstond met halve stellages van roeiverenigingen, SSA, curlingen en dammen was de wand nagenoeg af. We stonden wat afgelegen in een hoek van het park, naast twee grote bomen die ons van welkome schaduw voorzagen. Tegen de regels in bonden we er een slackline tussen.
Kaspar kon zijn genadeloos talent voor routesbouwen tonen. In het geraamte van de wand hingen we setjes, Cams, slinges en ATC’s. Fieke plakte foto’s van afgelopen zomer in een collage en Flo bevestigde stijgijzers aan haar D-schoenen, die de rest van de dag vervreemd op een plat houten tafeltje stonden.

Rond twaalf kwamen de studenten het veld op. In groepjes sijpelden ze langs de verschillende verenigingen. Sommige waren verlegen, de meesten waren afwachtend maar vriendelijk, een aantal waren al verveeld door de veelheid aan nieuwheid – niets was meer nieuw genoeg, zelfs hun groepje niet – en gedroegen zich opvallend bijdehand. En tussen al die mensen vroeg ik me af wie ons doelwit was.

Ons enthousiasme over de afgelopen weken in de Alpen laaide in volle hevigheid op en moest duelleren met de gematigdheid waar het converseren met potentieel nieuwe leden ons toe dwong. Het was leuk naar bestuursgenootjes te kijken die met ingetoomde geestdrift het gesprek aan gingen, ieder op zijn eigen manier. Soms voelde ik zelf de neiging studenten voor hun kop te rammen om ze maar aan het verstand te brengen hoe mooi bergen zijn, de Asac is, hoe hun leven zou veranderen wanneer ze maar… Dichtgetikt.

Het verbaasde me dat niet elke student als een magneet tot de boulderwand werd aangetrokken en overstag ging bij het horen van onze verhalen, maar toen ik beter om me heen keek en me de leden van de Asac voor de geest haalde besefte ik me dat de warme familie waarin wij ons wanen het gewenste gevolg is van het selectieproces dat ik voor me zag plaatsvinden. Niet elke gek sluit zich aan bij de Asac (of juist een specifiek soort gek).

Dus toen Fieke Asac naar de studenten toe karakteriseerde als avontuur, namen we slechts genoegen met iedereen die daarbij twinkels in de ogen kreeg. We ontmoetten potentieel nieuwe leden die we al met pikkel in sneeuwbruggen zagen prikken, in padvindersbroek over paden zagen dwalen, met dichte ogen achter een gitaar en kampvuur een lied zagen zingen en in de hal onder luid gekreun een laatste pas zagen maken.

De zon scheen de hele dag en tussen het vermaak van de studenten door vermaakten wij ons des temeer. De bus lag vol eten. De Aap keek uit over het Erasmuspark. Het huidige en toekomstig bestuur renden achter elkaar aan en hield versufte gesprekken, onderuitgezakt op de bouldermatten. Zo nu en dan werd iemand overvallen door een camera en stotterde wat verlegen woorden waarin de Asac niet uit de verf kwam. Maar dat deerde niet. De primeur, het promoten voor lidmaatschap, was geslaagd; de dag was mooi en elke geïnspireerde student was winst. Zij die maandag of woensdag op komen dagen wensen wij een warm welkom, overtuigd door de twinkels in hun ogen en simpelweg hun komst, wat, zo heb ik geleerd, genoeg zegt.

Yeti, bedankt voor de Boulderwand!