We zitten in het park. De prullenbakken puilen uit van rotzooi en het gras ziet zwart van fietsen. Ergens in het midden hebben we een kringetje gemaakt, zeven bestuursleden rond een stapeltje bier. Kim zit in kleermakerszit, Kaspar ligt languit en Flo maakt tekeningetjes op een stuk karton. Ik leg mijn hoofd even tegen het gras, alsof de hitte door het contact in de aarde zou geleiden.
We werken gestaag de vergaderpunten af, van financiële zaken tot de nieuwe site. Ik pik zo nu en dan een woord op, maar neem vooral de tijd om mijn bestuur te bestuderen. Wat zijn we jong. Wat maken we een beslissingen. Vanaf welk moment waren wij bevoegd om zo voor onszelf in te staan? Weten we werkelijk wat we zeggen?
Ongevallenprocedure. Dat gedoemde document blijft maar terugkeren. Een paar dagen geleden speelden we nog verstoppertje op de kade van Monk, nu moeten we beslissen wat we doen als één van ons verongelukt. Er lijkt een stap te missen. Wanneer hebben we gekozen voor de wereld waarin dat soort documenten bestaan? Was dat bewust? Moeten we niet eerst onze ouders raadplegen? De bron van het document bestrijden, en dan niet de NSAC, maar onze eigen plannen? Onze verenigingsgenoten waarschuwen? Elkaar in Nederland houden?
Ik schud de hitte uit mijn gedachtes. We pakken de slackline en binden hem tussen twee bomen. Kasper en Kim zijn iets te beschonken om hun balans te houden. Flo zegt dat ze het niet kan en bewijst meteen het tegendeel. Roel zet een paar stappen, als een Tiroler met sandalen en een hoedje. Juul en Fiek raken verzand in een lastig gesprek en stoeien na afloop de spanning weg. Ik gooi onze rommel naast de prullenbak en haal mijn fiets van het gras. Kim springt achterop. We gaan naar huis.