Studeren in een café werkt fantastisch. Ik doe het zelf graag, en wanneer ik op werk tafels heb met laptops en stapels boeken, overvalt me eenzelfde rust als in de bibliotheek.

Met consumpties koopt een gast het recht om een plekje in het café te behouden. Voor een kopje thee geld zo’n half uur. Voor een lunch kan hij of zij wel twee uur blijven zitten. Alcohol tijdens dit soort solowerk-cafebezoeken vind ik briljant. Wanneer een gast tijdens het schrijven van haar scriptie aan de wiskey gaat, zie ik in gedachten het stuk al de meest positieve wendingen nemen en mag ze (vrijwel) zo lang blijven zitten als ze wilt.

Maar er zitten bepaalde tijdslimieten aan consumpties. Gasten kunnen niet onbeperkt op een enkel kopje thee teren. Zodra er drie lange uren verstrijken voel ik als personeel de drang om mijn territorium af te gaan bakenen. Als ik dan voor een vierde keer langs kom en op dwingende toon vraag ‘meneer, wilt u misschien nog wat te drinken?’, waarvan waarschijnlijk alleen maar de woorden ‘meneer’ en ‘drinken’ door de muziek in zijn oordopjes weten te dringen, mag hij simpelweg niet schaapachtig nee schudden. Dan moet hij zeggen ‘ja, mevrouw, ik wil hier graag tot diep in de nacht zitten en zal alles consumeren dat alle gasten die in mijn plaats aan deze tafel zouden hebben gezeten, zouden hebben weggewerkt. Inclusief borrelhapjes, driegangen menu en cocktails. Met liefde.’