Ik neem je mee want ik wil je mee.
Dat is de bedoeling van al mijn woorden. Daarom moet ik zo hard over ze nadenken.

Het is me lang een raadsel geweest waarom ik je mee wil.
Echt.
Want dat is niet evident; ik kan alleen op avontuur en schrijven voor mijzelf, en als ik aandacht nodig heb voor het succes (of falen) van mijn leven genereert facebook dat een stuk sneller en eenvoudiger dan mijn arbeidsintensieve blogs. Het bloggen is misschien een charmantere of subtielere manier om met mijn avonturen te pronken, en daar maak ik me ongetwijfeld schuldig aan, maar naast het ‘kijk mij op deze berg’ en ander pimpen van mijn ego heb ik een motivatie die daadwerkelijk om jou gaat.
Dat zeg ik in alle oprechtheid.

Ik wil jou mee.

Ik hoop namelijk dat ik iets in je kan aanwakkeren. Een vlammetje. Een impuls. Een kriebel naar avontuur. Een glinster van mogelijkheden.

Soms snap ik andere mensen niet.
Ik ben zelf misschien wat gek optimistisch, maar ik vind anderen al snel wat gek pessimistisch. Ik ben zelf misschien te avontuurlijk, maar ik vind anderen al snel te bang. Soms wil ik schreeuwen: DOE HET. GA ERVOOR. Maar dan zou ik schreeuwen tegen een levensoude muur van… Aangenomen onmogelijkheid.
Aangenomen mogelijkheid.
Ik ben voor aangenomen mogelijkheid.

Ik probeer mijn zinnen zo te formuleren, dat ze je verleiden mijn wereld binnen te treden, dat je ze leest en vergeet dat je in mijn wereld zit, dat mijn avontuur even het jouwe is, en dat je daarna, als je laptop lang gesloten is, onbewust nét iets meer als mogelijk ziet in je eigen leven.

Mocht dat lukken, mocht dat werkelijk het effect zijn van mijn blog, dan zou dat elke minuut die ik erin heb geïnvesteerd waard maken.

Ik neem je mee want ik wil je mee.