Klik hier voor deel 1!

Met twee daadkrachtige voeten in twee kleine, daadkrachtige bergsloffen hielp ik om vier uur ’s ochtends met het dekken van de tafel voor de alpinisten die op tocht zouden gaan. Ik vertelde ze allemaal welke temperatuur het buiten was (-3), hoe hard de wind woei (15km/uur) en gaf het advies aan een groep van vijf om vooral niet te snel van start te gaan, om energie voor de top te bewaren.
‘En wat doet onze kleine waardin zelf, vandaag?’ vroeg een man met een enorme baard.
‘Ik heb iets om uit te zoeken.’
Hij lachte hardop. ‘En zeg ons eens, wat heb jij om uit te zoeken?’
Iedereen luisterde aandachtig. Opeens werd ik verlegen, deed een stap naar achteren en antwoordde zonder iemand aan te kijken: ‘Niets.’
‘Ah’, zei de man, ‘is het iets geheims, toevallig?’
Ik knikte.
‘Nou, dan zal ik er maar niets meer over vragen. Succes met je zoektocht.’ Hij knipoogde.

Nadat alle alpinisten de deur uit waren en ik even door het raam naar de slinger van lichtjes had gekeken, kroop ik terug in het lager om pas om half elf ’s ochtend wakker te worden. Mijn vader zat met de waardin in de zon op het terras.
‘Lieverd, er is een klein probleem’, zei hij terwijl hij een stuk brood afsneed en een pot chocoladepasta in mijn richting schoof.
Wat nu weer.
‘François is door zijn enkel gegaan.’ François, een andere bevriende gids van mijn vader.
‘En dus?’
‘Zijn klanten zijn al in Ailefroide. Ze zouden morgen Pointe Louise beklimmen.’
‘En dus?’
‘En dus haal ik ze zo dadelijk op uit de vallei en gaan ze morgen met ons mee.’
‘Mee waar naar toe?’
‘Pointe Louise.’
‘Maar wij gaan niet naar Pointe Louise, wij gaan naar een andere hut morgen.’
Ik zag dat mijn vader de waardin een blik toewierp en begon boos te worden.
‘Luister, lieverd’.
‘Nee.’
‘Lieverd.’
‘Nee’.
‘Het zou wel heel vervelend voor hen zijn om helemaal hierheen te zijn gekomen zonder uiteindelijk een berg te beklimmen, toch? Vind je niet?’
‘Kan me niks schelen.’
‘Wil je dan dat ik ze alleen in het dal achterlaat?’
Ik zweeg en keek fronsend naar mijn broodje chocoladepasta.
‘Ik heb al ja gezegd tegen François.’
‘Nou, dan ga je lekker alleen met je stomme klanten. Ik ga niet mee. Ik blijf hier.’
Nog steeds staarde ik naar mijn broodje.
‘Wil je niet de bergen in?’
‘Niet die berg. Niet met anderen.’
Hij zweeg en keek ook naar mijn broodje.
‘En als ik je nou beloof dat we binnenkort de andere bergen zullen beklimmen? Wij samen? De bergen die je wilt beklimmen?’
‘Wat heb ik daar nu aan?’ Mijn vader was echt nergens goed voor. Ik stond op en liep weg, achter de hut omhoog met flinke stappen die ik met extra kracht de rotsen in duwde.

De bergen waren echter enorm en vriendelijk en lieten me vrij snel vergeten dat ik boos was. Ik liep tot een klein aarden plateau en begon aan het bouwen van een bivakplek door overal om me heen stenen op te stapelen. Tegen de tijd dat ik een instabiele wand van ongeveer kniehoogte had gemaakt, die naar mijn mening behoorlijk goed de wind zou tegenhouden, zag ik mijn vader als een steenbok over de rotsen naar me toesnellen. Meteen was ik weer boos.
‘Lieverd.’
Ik zei niets en legde stenen op mijn muur.
‘Ik ga nu naar beneden om de klanten op te halen. Over een half uurtje is er eten voor je. Als je wilt, kan de waardin daarna een spelletje met je doen. En we hebben verf voor je op de tafel gelegd, die grote vlak bij de ingang.’
Ik bleef stenen op mijn muur leggen totdat mijn vader verdween.

De drukte rondom de hut was groot. Gezinnen bleven lunchen, alpinisten kwamen terug uit de bergen en wilden bier. Alle tafels zaten vol, mensen zaten tegen de muur van de hut, op de treden van de trap en zelfs een tweetal op de rand van de plantenbak. De waardin rende in de rondte met overvolle dienbladen en ik vond haar eventjes best wel cool en ook wel een beetje mooi. Maar omdat ik boos op mijn vader was, was ik dus ook boos op haar, en toen ze ondanks de drukte erop stond een spelletje met me te spelen, zei ik met zoveel mogelijk tegenzin ‘ja’. 

Nu was het spelletje best wel grappig en moest ik heel veel lachen. Dat was natuurlijk niet zo praktisch.

Tegen tweeën zag ik de drie dametjes op het terras verschijnen. Iedereen keek verbaasd toe hoe het schuifelende gezelschap zich een weg langs de tafels baande en voorzichtig de hut binnen stapte. Ik liep zelf ook naar binnen en begon zo nonchalant mogelijk aan een schilderij, terwijl ik elke beweging van de dametjes nauwlettend in de gaten hield. Ze bewogen uiteraard nauwelijks, alleen misschien de naalden van hun breiwerken, maar ik hield ze alsnog nauwlettend in de gaten.

En toen was het eindelijk zover. Ze stonden op. Zodra ze de deur uitstapten sprong ik achter mijn schilderij vandaan en volgde ze met kloppend hart. Tergend langzaam schuifelden ze terug over het terras en begonnen aan het pad richting de bergen. Telkens verstopte ik me achter een rots, tot ze weer wat verder waren en ik snel wat dichterbij sloop, om vervolgens weer achter een rots te duiken. Na vijf minuten (en een meter of…dertig?) schuifelden ze echter van het pad af. Nieuwsgierig stak ik mijn kop boven een rots uit. De voorste steunde op een steen en stapte iets af, verdween langzaam onder uit beeld. De tweede en derde volgden. Ik haastte me zo snel en stil mogelijk achter hen aan en keek voorzichtig om het hoekje.

Daar zaten ze. Op een bankje in de middagzon, hun breiwerken al op schoot
.
‘Salut, Marie’, klonk het.
Ik schoot weg.
Hadden ze me gezien? Kenden ze mijn naam?
Voorzichtig stak ik mijn hoofd weer om de hoek.
‘Kom hier. We willen je iets laten zien.’
Met rode wangen en gebogen hoofd kwam ik tevoorschijn en sleepte mezelf richting het drietal.
‘Hier, pak dit aan.’ Het oude dametje met de lange vlecht hield twee grijze naalden in de lucht. Aarzelend pakte ik ze aan en deed meteen weer een stap naar achteren.
‘Kom hier, lief kind. We bijten niet.’
Ze schoof haar billen opzij en maakte zodoende plaats tussen haar en het dametje met de dikke brillenglazen. Ik ging zitten en rook oude vrouwtjes bloemenparfum.
‘Kijk.’ Ze groef in de zak van haar rok, haalde een bol roze wol tevoorschijn en legde die in mijn schoot.
‘Nu moet je goed opletten. Doe zoals ik. Je pakt het uiteinde van de draad…en een naald…’ Ik fronste naar haar stijve, gerimpelde vingers en probeerde haar na te doen. Het lukte niet. Ze trok alles van mijn naald af en liet me opnieuw beginnen.
‘Kijk! Zie je, het lukt! Nu moet je alles wat minder hard aantrekken en het is perfect.’

Ik breidde een lapje van wel twintig centimeter bij elkaar en was behoorlijk trots op mezelf, al had het kleinste dametje zich tweemaal verplicht gevoeld om mijn foutjes te corrigeren. Maar toen hoorde ik weer ‘Marie!’.

Boven de rotsen uit verscheen de kop van mijn vader. Die vervelende man.

Ik deed aanvankelijk alsof ik hem niet verstond, maar toen hij voor me stond was het toch moeilijk om hem te negeren.
‘Lieverd, er is iemand die je graag zou willen zien.’
Van boosheid maakte ik een foutje in mijn breiwerk. Zuchtend trok ik aan mijn draad, waardoor er veel te veel van mijn naald afsprong.
‘Lieverd?’
‘Laat me! Ik zit hier prima.’
‘Het is maar vijf minuten. Daarna mag je weer terug.’
‘Nee.’
‘Ik beloof je, het is echt maar heel even.’
‘Luister’, zei het kleinste dametje zachtjes terwijl ze een warme hand op mijn knie legde. ‘Ik zie dat er iets niet helemaal goed gaat, daar.’ Ze knikte naar mijn breiwerk. ‘Geef het aan mij, dan los ik het voor je op terwijl je even met je vader meegaat. Oké?’
Tegen de oude dametjes durfde ik niet in te gaan. Ik gaf haar het breiwerk en liep met een nors gezicht achter mijn vader aan.

Op het terras stond mijn beste vriend van Vallouise. Hij zou morgen ook naar Point Louise gaan, samen met zijn vader, eveneens berggids. Ik greep hem meteen bij de hand en trok hem mee over het pad richting de bergen, na dertig meter rechtsaf en een paar treden naar beneden.

‘Kijk!’ riep ik iets te vroeg.

Er zat niemand meer.

Klik hier voor de Finale!