Voor Gastblog Moeder woont in La Vachette I, klik hier!

Ja inderdaad, van die moeder die in Frankrijk was. Logisch wel, want Ruby heeft er maar één. Ze is weer in Nederland na twee maanden La Vachette.

De horizon was verbreed.
Nog iets breder zou fijn zijn geweest, maar zoveel ruimte biedt een Frans confinement  (lock down in goed Nederlands) nou ook weer niet.
Daarnaast was er diep en lang nagedacht en belangrijke conclusies getrokken. Kortom de zaadjes voor het nieuwe leven als pensionado in Frankrijk waren geplant. Nu alleen nog even naar Nederland om Ruby’s vader van de noodzaak van een en ander te overtuigen en ons eigen ‘ik vertrek’ kon uit de startblokken.

Met heel veel pijn in mijn hart verliet ik La Vachette. Tigrou en Ruby, Fiekje, Thib, de prachtige bergen, de onverstaanbare overbuurman, zelfs de schimmelige hond van de skileraar; ik had het allemaal in mijn hart gesloten. Gelukkig zou ik snel terugkomen.

Maar Nederland is ver en twee dagen in de auto zijn lang.
Er moest een flink aantal hindernissen worden genomen. Zoals bijvoorbeeld de warboel aan snelwegen tussen Grenoble en Lyon. Mijn haren gaan daar altijd recht overeind staan. Ik had me dus extreem goed voorbereid, de te volgen wegnummers uit mijn hoofd geleerd en wist zodoende op het moment suprême zeker, dat de routeplanner me verkeerd stuurde. Het resultaat was een hoop gezwabber van de ene rijbaan naar de andere.
Dan bij de tolpoortjes, het scenario waar ik altijd al bang voor was. Het poortje waarbij ik moest afrekenen lustte geen plastic, niet van de bank en niet van de Visa.
En tot slot de uitsmijter van rijdag één: het Ibis budget hotel, waarvoor ik toch echt een reservering op zak had, was donker en potdicht.
De tweede dag van de thuisreis, kwam ik, in het kader van de wet van het behoud van ellende, met nog maar heel weinig benzine, tot mijn ontzetting terecht op die ene Belgische snelweg waar je nergens kunt tanken.

Alles kwam natuurlijk goed. De mevrouw in de routeplanner nam gewoon een andere weg, want net als naar Rome leiden een heleboel wegen naar Lyon. Het tolpoortje at weliswaar geen plastic, maar echte bankbiljetten vond het heerlijk. Bij het gesloten Ibis budget dook uit de struiken een medewerker op, die waarschijnlijk uitlegde (Frans hè) dat het een beetje onrendabel was om voor mij alleen de hele zaak open te houden (zelfs budget) en daarom mocht ik naar de ‘gewone Ibis’ een paar straten verderop. En natuurlijk viel ik in België niet zonder benzine, dat mocht ik willen. Het verbruik van mijn kleine rode koekblik, dat alleen een dealer een auto noemt, staat in geen verhouding tot de slurperd die we ervoor hadden. Ik kom uit een autofamilie, met bijbehorende autograppen. Het was zo’n auto waarvan mijn broers zouden zeggen, dat wanneer je aan de pomp de motor laat draaien, de tank nooit vol raakt. Toen ik nog maar net in mijn huidige olienoot reed, heb ik dan ook vaak gedacht dat de benzinemeter stuk was. Ik had België op de resterende drie druppels benzine met gemak nog een paar keer kunnen doorkruisen.

Allemaal ‘non-avonturen’ dus, maar toch slaakte ik een zucht van verlichting toen ik de parkeerplaats voor onze flat opdraaide. Het ‘blij weer thuis te zijn?’, van mijn man beaamde ik hartgrondig, de emigratieplannen konden best even wachten tot de volgende dag.

En toen gebeurde waar ik eigenlijk in Frankrijk al bang voor was. Het dagelijks leven hernam zijn loop. En als er iets taai is en niet voor verandering openstaat, dan is dat je dagelijks leven.

Mijn man vond het een geweldig idee om naar Frankrijk te emigreren, maar dacht ongeveer een jaar nodig te hebben om alles in Nederland af te ronden. Best logisch natuurlijk, je kunt niet verwachten dat iemand gelijk gaat pakken. 
Intussen hield ik de Franse vibe erin….zo lang mogelijk. Draaide ik ’s morgens de verwarming open, dan vergat ik nooit even te vermelden, hoe geweldig het is om een echt vuur te stoken in een houtkachel met zelf gehakte houtblokken (nou ja, door iemand anders ‘zelfgehakt’). Zeker leuk die bomen achter ons huis, maar het waren natuurlijk geen bergen. Ik presteerde het zelfs enthousiast te vertellen over de vissen die me vanaf hun ijsbedje aanstaarden bij het binnenlopen van de Carrefour. Dit vond vooral mijn man een heel bijzondere aanprijzing, want voor zover hij weet, griezel ik van vis en dan vooral van vis die nog op vis lijkt. Mijn kinderen hebben jarenlang gedacht dat de zeeën bevolkt werden door gepaneerde rechthoekjes.

In het volste vertrouwen dat het thuisfront zich zo langzamerhand wel realiseerde dat in Frankrijk alles beter was, leek het me eigenlijk niet nodig het voortdurend te blijven benoemen. Het kwam er ook niet altijd meer van. Daarbij is het soms toch best gemakkelijk dat je ’s morgens niet eerst in je pyjamaatje in min vijf naar buiten hoeft voor hout, om dat dan binnen in pak hem beet, plus vijf aan de praat proberen te krijgen.  Met bomen in je achtertuin is verder ook niet echt iets mis en de Appie is best prima gesorteerd (alleen de visafdeling is wat beperkt… gelukkig). 

Er dreigt dus groot gevaar voor mijn verhuisplannen, van de kant van het dagelijks leven. Zoals gezegd heeft het een broertje dood aan veranderingen en dat is niet het enige. Het is ook best schijnheilig. Het gaat helemaal mee in de gedachte dat ‘alles anders moet’, maar  laat vervolgens nooit na om even langs zijn neus weg te zeggen, dat dit natuurlijk heus niet gelijk vandaag hoeft.  Dat je bijvoorbeeld best eerst nog even naar ‘heel Holland bakt’ kunt kijken, The Bridgertons af flixen en een potje tennissen.  Morgen is voor ‘het dagelijks leven’ altijd vroeg genoeg.

En zo vliegt de tijd voorbij en rol je van de ene dag in de andere. En misschien word je op een dag wel wakker en kijk je in de spiegel en nee, dan is het niet je moeder die je aankijkt, maar je eigen ouwe koppie. En dan zou de tijd van het ‘ik vertrek’ wel eens zomaar zonder enig vertrek voorbij gegaan kunnen zijn.

Het is dus zaak je niet in de luren te laten leggen. Dat ik van de ene lock down in de andere val maakt het lastig, maar mijn fantasie heeft gelukkig nog vrij reizen.

Daarom krijgt het bij deze de beschikking over de komende tien jaren, met de opdracht ze geheel naar eigen inzicht en smaak in te richten. Het mag er heel Frankrijk voor door (wel in overleg met Ruby en Fieke graag!) en wat mij betreft doet het ook nog een rondje Nederland. Ik wacht de resultaten in spanning af. Ben heel benieuwd waar het mee aan gaat komen.
En dan rest míj alleen nog even de vertaalslag maken naar de realiteit…eitje toch….