‘Yes’, zei Thomas, ‘you better take pictures of him. He’s very beautiful.’ Ik hield mijn camera hoog in de lucht en probeerde over de hoofden van honderden mensen een foto te maken van een artiest op het podium. Zijn naam kende ik niet, zijn muziek evenmin, en ik was zo bezig met fotograferen dat ik hem niet zag staan of hoorde zingen.

Na de opmerking van Thomas bracht ik mijn camera terug naar mijn borst. Ik keek op en zag Benjamin Clementine.

Alles in de verte is altijd klein, maar die middag was Benjamin Clementine zelfs op een ver podium gigantisch. Een buitenaards mooie, intrigerende gestalte achter een vleugel, gekleed in zwart. Zijn stem was warm en jazzy, hijzelf stond boven alle wetten van menselijkheid, zoveel zelfvertrouwen en charisma dat je als toevallig aanwezige in het publiek geen keuze had dan naar hem te kijken en te luisteren.

Hoe dan? – vroeg ik me af. De man was een magiër. Hoe hij liep, zong, zijn publiek toesprak, zijn vriendelijkheid, zijn grappen.

Ik werd zo geabosorbeerd door zijn optreden dat ik ter plekke zijn teksten niet hoorde. Maar halverwege spoorde hij ons aan om ‘I’m sending my condolences to fear, to insecurities’ te repeteren, een zin in het nummer concolences. Het publiek en ik zongen aanvankelijk aarzelend, maar daar was hij niet van gediend, en dus herhaalden we onszelf zeven keer. Ik denk dat we na die zevende keer allemaal een beetje veranderd waren.

En het was gek, want hij leek bij uitstek iemand die geen angst of onzekerheid leek te bezitten. Zijn optreden suggereerde bijna dat wij, onzekere mensen, ook konden zijn zoals hij, op een dag, misschien door dat zinnetje te blijven herhalen.

Er valt een hoop over hem te zeggen (en te lezen), maar luisteren is misschien het beste. Voor als je nieuwsgierig bent geworden, dit zijn een paar nummers van hem: Cornerstone, London, I won’t complain en Condolences.

En dit is de foto die ik van hem maakte.