Ik droom ervan om een balletdanser op de top van de Mont Blanc neer te zeggen, want daar geeft de natuur een van haar wonderen en als je dat op de achtergrond zet van ons wonder van de balletdanser, dan heb je ongetwijfeld een wonder in het kwadraat.

Ik droom er eveneens van een kolonie Flamingo’s los te laten op de Mer de Glace, al zou dat een tragisch einde hebben (daarom droom ik ervan en ga ik niet tot actie over).

Ik heb overigens meer gedachtes over de Mer de Glace. Wat nou als je al die oerlelijke grijze bende op de wanden links en rechts, het slagveld dat overblijft nadat de gletjertong zich terugtrekt, volplant met bloemen? Bomvol met talloze kleuren bloemen (en alle bijen en vlinders die daarbij horen)? Marcel had een ander idee: Je kunt er een groentetuin voor de hele vallei planten. De linkerzijde voor de tomaten en de prei, de rechterzijde voor de pompoenen en de pepers en dan in het midden, aan de rivierbeddingen, doe je slakroppen en misschien zelfs fruitbomen en wijntakken.

Misschien evolueert de Mer de Glace uit zichzelf wel in een jungle en lopen daar op een dag gorilla’s en alligators over de vlakte. Paradijsvogels in de lucht, bananen voor het oprapen. Tegen die tijd ben ik er zelf helaas niet meer.

Les Aiguilles Rouges inspireert me altijd tot een ander experiment: Wat als je nu skiliften ontwerpt die zich ’s zomers terugtrekken in de grond? Ik bedoel, technisch gezien is het ongetwijfeld mogelijk, het zal alleen peperduur zijn. Maar dan reserveer je het geld van één seizoen Aiguille de Midi liftpassen (60 euro x 40 (?) mensen per cabine x heel veel keer per dag x juni – aug) en dan heb je ongetwijfeld budget voor die terugtrekkende skiliften. Ze zouden mij president van Compagnie de Mont Blanc moeten maken.
En oké, die Flamingo’s gaan het dus niet worden, maar ik zou wel een fokprogramma voor marmotten opzetten, want ik heb er hier dus gewoon nog nooit eentje gezien. Dan haal je een paar van die dikzakken uit Des Écrins en eigenlijk zit je dan al wel goed.

En als we nu toch bezig zijn: Per januari 2018 maken we Chamonix autovrij. Vanaf Servoz tot Vallorcine is de vallei alleen toegankelijk voor voetgangers en fietsers. Tunnel de Mont Blanc kunnen we dan gebruiken als museum, ‘Chamonix in tijden van uitlaatgassen’, toegangsprijs gelijk aan huidig tunneltarief.  Dan boosten we gelijk de lokale economie van Aosta en verder, misschien dat zij dan ook wel groentetuinen in hun bedorven gletsjers planten.

Onder deze voorwaarden vertrek ik nooit meer uit Chamonix.