De bergen tegenover het Mont Blanc massief heten samen Les Aiguilles Rouges. Ze zijn minder hoog, minder imponerend en ook een beetje minder mooi dan hun overburen, met name omdat het gedierte van de vallei religieus skiliften heeft neergezet, met bijbehorende wegen die misschien niet geasfalteerd zijn, maar wel lelijk. Een Aiguilles Rouges zonder beschaving zou adembenemend zijn. Het uitzicht op de overkant en de eigen golvende natuur, prachtige rotswanden en romantische hoekjes maakt de gedachte aan hoe het ooit geweest moet zijn een beetje pijnlijk.
Maar ’s winters houden we allemaal zielsveel van die liften, dus moeten we maar genieten van wat er ’s zomers overblijft.

Aiguille du Pouce ligt verscholen achter de eerste reeks bergen boven de skiliften van Flégère. De befaamde toegankelijkheid van de routes in de Aiguilles Rouges (met lift) gaat hier even niet op: Om de voet van de route te bereiken moet je een col over en afdalen in het naastgelegen dal, beide kanten bedekt met afschuwelijk puin en tientallen Chamois die ongegeneerd toekijken hoe je wegglijdt. Maar dan heb je ook wat: Le Pouce, een blanke wand met angstaanjagende overhangen, heel erg Chamonix stijl, mega aantrekkelijk en afstotelijk tegelijkertijd.

Ik had spookverhalen op internet gelezen. De lengtes zijn harder dan je denkt (topo schrijft 6a obligatoire) en de afdaling over de graat is serieus. Twee mannen raakten verdwaald in de mist en brachten de nacht door in het gruis. Niemand haalt het liftje terug.
Met die spookverhalen in gedachten zijn Marcel en ik dan maar gewoon begonnen met klimmen. Ook wij hadden mist. 6a obligatoire? – ja. Misschien niet die ene 6a zelf, maar ongetwijfeld de drie 5c+jes die volgden en niet specifiek uitblonken in de mogelijkheid tot protectie. We moesten geregeld even het mentaal uitschakelen, en toch viel het allemaal wel mee. Dit is nu eenmaal wat je krijgt in routes van het kaliber eigen protectie, zij het in het Mont Blanc Massief of de Aiguilles Rouges.

De traverse die een paar meter onder de overhangen doorliep was bloedmooi en het routeverloop ten alle tijden evident en amusant. De afdaling over de graat bleek iets minder evident, maar daar waren we voor gewaarschuwd. De mist draaide ons even een loer en liet ons vervolgens met rust, genoeg om steenmannen te kunnen onderscheiden van het omliggende puin en via wat keutels van de Chamois en een knalroze flamingo onze weg naar Flégère te vinden.
Daar hadden we, met dank aan onze geschrokken voorgangers op het internet, een tas met eten en bivakspullen verstopt, zodat we warm en gemoedelijk met een stel Belgen én een bonte kudde schapen de nacht ingingen. Om de volgende ochtend, dankzij die geniale zet van het dal om de hele Aiguilles Rouges vol met liften te planten, zorgeloos naar beneden getakeld te worden.

Wij hebben zelf geen camera meegenomen (stom stom) maar ik vond zojuist wel deze blog online. Geeft een hoop foto’s en een geinig inkijkje in de lengtes.