Als je in Frankrijk een berggids wilt worden en deel wilt nemen aan het toelatingsexamen, dan moet je eerst een lijst van veertig tochten voltooien. Die gaan op ski’s, of over graatjes, rots of ijs. Midden januari lever je de lijst in en dan buigen zich daar een aantal ernstige alpinisten over.
Twee maanden later zit je tegenover hen en zeggen ze: Goh, vertel eens, hoe ben jij precies 13 februari 2015 van die berg afgedaald? – of zoiets.
Als ze na een ondervraging van dertig minuten hebben vastgesteld dat je een alpinist bent die weet waar die mee bezig is (of dat in elk geval zo kan laten overkomen), dan mag je de volgende dag naar het ski-examen.

Dus is het hoog tijd om die lijst in elkaar te knutselen. Omdat ik er stiekem vorig jaar al mee bezig was, staan me deze zomer nog twaalf tochten te wachten. Ze zijn wel specifiek; het liefst willen ze dat je een beetje verdwaalt op lange graten en een beetje angstzweet in moeilijk af te zekeren passages.
Komende weken zal ik me tussen Oisans, Chamonix en de Pyreneeën bewegen om tocht voor tocht af te strepen, te beginnen met tocht 12: Arête de Sialouze en tocht 11: Traversée de Râteau.
En daarna, daarna beginnen we aan het normale leven.

Totdat de eerste sneeuw valt en ik moet leren skiën.