Ik kan niet geloven dat ik weg moet.
Ik heb mijn baas in Chamonix een email gestuurd over het verlaten van mijn terugkomst, maar dat leverde niets op.
Ik moet terug.

Mijn handen en schouders zijn kapot genoeg om misschien het klimmen niet te missen. De omgeving achterlaten, dat haat ik. En de kleine familie hier.

Rustdagen waren de moeilijkste dagen. We dreigden elkaar te vermoorden van verveling. De bakker in Cornudella verkoopt wafels met een dikke laag gesmolten chocolade en ik at een hele per rustdag, meer suiker bijeen dan alle koekjes die ik onder aan de routes eet.

Stuiter. Stuiter.

Eigenlijk is dat niet waar, de rustdagen waren op hun eigen manier vermakelijk. Eergister gingen we sterren spotten in El Pati, een klimgebied hier waarover allerlei Sharma achtige routes kruipen. Het Black Diamond team heeft de afgelopen week poep geraapt om bewustzijn te creëren voor het degraderen van de natuur in Siurana, en tijdens hun vrije uurtjes konden wij ze bewonderen in 8c’s en 9a’s. We keken en zongen, speelden gitaar en schoven mee met de zon die zich langzaam uit de vallei terugtrok. Net op tijd herinnerden we ons dat we op het plateau van Siurana naar de zonsondergang wilden kijken. Een race tegen de zon, tussen de bomen door naar boven, over het stenen pad langs de ruïnes, rennen, rennen, rennen onder een roze hemel.
Net op tijd.

Soms ben ik bang dat ik niet meer functioneer in de samenleving nadat ik eruit ben geweest. Ik voelde me al onzeker na een lang weekend met de ASAC in België. Alsof ik niet meer weet hoe ik precies tegen de caissière van de supermarkt moet praten of de systemen van de tram niet meer begrijp. Nu ben ik er een maand uit geweest.

Ik kan niet geloven dat ik weg moet. Ik kan niet geloven dat ik heb gekozen voor een seizoen in één van de heftigste après-ski bars in Chamonix. Zo stil als het was in het woud, zo druk zal het zijn elke avond.
Elke avond.
Ik weet dat ik het waarschijnlijk allemaal fantastisch zal vinden, de tijd van mijn leven, skiën zal magisch en briljant en poëtisch zijn en die witte bergen – oelalaah.

Maar nu wil ik de rotsen van Siurana.
Niets anders.