Ik ging goed. Klimmen, voorklimmen, alles.

Het koste me even om ook mijn projecten zelf voor te klimmen, maar onder druk van mijn stoere mannelijke maatjes deed ik het. Als ik eenmaal mijn gewicht op de wand had was ik toch veroordeelt tot de route. Dan maakte het niets meer uit wat ik aanvankelijk aan voorklimangsten had.

Tot een vervloekte 7b.

De jongens klommen het allemaal onsight, het was een verticale wand zonder bandjes of ongein, en ik viel probleemloos drie keer in de derde haak.
Bij de zesde haak bungelde ik rustig in het touw heen en weer.
‘Wooooww!’, schreeuwde mijn zekeraar. ‘Holyshit! Look at that! Did you hear that?’
Ik had geen idee.
‘Look below you!’
En ik keek.
De derde haak zat niet meer bij de schroef van de derde haak, maar hing aan het setje in het touw bij de tweede haak.
Holyshit – ja.
Ik kon in eerste instantie niet helemaal bedenken wat ik ervan vond en hing stil in mijn touw. Daarna maakten we wat grapjes. En daarna vroeg mijn zekeraar: ‘Are you ok? You still want to climb?’
Het was alsof wat hij zei pas de aanleiding was van mijn paniek. Ik realiseerde me aanvankelijk niet dat ik geschokt kon zijn over loskomen van een haak. Na zijn opmerking hield ik op met ademen. Baam, paniek. Paniek zoals ik dat het afgelopen jaar heb leren kennen. Klassieke, verlammende paniek. Ademen, Ruby, ademen.

Sportklimmen is een veilige sport. Ik wil geen alpine grappen bij het sportklimmen. Ik wil dat de haken me houden zonder dat ik er een gedachte aan hoef te wijden.

Schijtzooi.

Ik maak sindsdien elke dag voorklimvallen, grote en kleine, en ik ben niet meer bang mijn enkels te breken. Maar ik ben verdomde onrustig. Ik vertrouw niets meer. De haken niet, het touw niet, de Grigri niet. Verroeste standplaatsen jagen me de stuipen op het lijf wanneer ik de setjes heb uitgeklipt en in het niets bungel. Ik ben misschien niet bang om iets te breken, maar ik ben bang om dood te vallen.

Mijn ratio kan me rustig maken en de rest is een kwestie van geduld. Ik kan het proces in mijn hoofd niet sneller laten gaan dan het gaat. Het is allemaal een erfenis van mijn val en ik kom er wel overheen.
Maar eerlijk gezegd, het ergert me eindeloos dat het keer op keer lijkt alsof ik lekker ga, tot er weer iets gebeurt en ik overnieuw moet beginnen. Ik wens mijn geest terug van voor de val.

Maar laat ik het er maar op houden dat ik er uiteindelijk sterker van word.
Zoiets.