De dagen zijn lang en zonnig. We matten onszelf af op de bergruggen en keren terug om nieuwe plannen te maken. Een tent als kledingkast en matjes in de openlucht zijn onze uitvalsbasis. ’s Ochtends wekt de zon ons en kijken we door de cirkelende takken van dennenbomen recht naar de lucht. ’s Middags verlangen we naar het moment dat we mogen gaan slapen, omdat we weten dat we duizend sterren zullen zien voor we onze ogen sluiten.
We schrijven driftig in onze boekjes en verslinden die van anderen, gretig naar wijsheid en herkenning. Onze thermokleding hangt aan de waslijn en de havermout staat op het vuur. We discussiëren, geconcentreerder dan wanneer we in Nederland het gesprek aangaan, waarschijnlijk omdat we weten dat we de tijd hebben om onze gedachtes aan te passen, uit te werken. Ik verbaas me over hun gestoorde conclusies, en zij over de mijne.
We verplaatsen ons van kampvuur naar dorp, van klimwand naar festival, en alles met de lift. We ontmoeten gezinnen met verlegen kinderen, eenzame mannen en jonge stelletjes. We zijn altijd omringt door bergen.

In een café blader ik naar een lege pagina en schrijf ik het volgende op:
Op 7-8-2012 verklaren Fieke, Kim en Ruby dat ze, tot ze oud, lelijk, beschimmelt en stervende zijn (&dik), altijd met een open blik naar het leven zullen blijven kijken en met elke cel van hun lichaam blijven streven naar hun eigen geluk, waaronder zowel het ‘met opgeheven hoofd elke uitdaging die het leven brengt aangaan’ valt, als de liefde voor het leven, de natuur, de mensen die ze onvermijdelijk in hun hart sluiten en natuurlijk elkaar.
We ruziën nog even om de formulering, maar nemen uiteindelijk genoegen met wat er staat. We weten alle drie dat we honderd dingen méér bedoelen, en tegelijkertijd maar één ding zeggen: We hebben het in eigen hand.

En we zetten onze handtekening.