Je rolt door de sneeuw, de modder, je zweet en je doucht niet voor dagen, haar dat niet valt uit te kammen, alles lang leven de smerigheid. In de bergen ben je wild.
En dan terug in civilisatie vind je opeens dat wezen terug dat uiterlijk belangrijk vindt. Leer je jezelf weer even kennen via je spiegelbeeld, ben ik dat? Ja. Welke broek doe ik vandaag aan en zit mijn haar wel goed. Ik kan weer een meisje zijn en hij weer een man, wat dat ook moge betekenen. La Vie est Belle, mascara, spaarzame momenten van pure ijdelheid die afsteken bij het dagelijks leven, in elk geval in hoe expliciet ze zijn. En wat zijn die fijn.