Ik waarschuw: dit is een blog die afschuwelijk saai kan zijn voor niet-klimmers (misschien ook voor klimmers, in dat geval excuseer ik me voor mijn publicatie).  

Een tijdje geleden schreef ik over mijn enigszins waanzinnige doelstelling om een 8a uit te klimmen vóór de eerste sneeuwval, met behulp van een beloningssysteem vol bosjes bloemen en een bloemenjurk als hoofdprijs.

Vandaag wil ik het hebben over mijn eerste stapje in de richting van deze 8a: mijn beklimming van een 7a en de bolletjes wol die ik daarom mocht aanschaffen.

Vlakbij mijn huis ligt Rocher de l’Ombre, ‘de schaduwrots’, een klimgebied dat zo’n vier jaar geleden werd geopend door een lokale boomlange zestiger genaamd Fred, twee blauwe ogen fel als gletsjerlicht en schouders van zo’n meter breed. Zoals vaak bij de opening van nieuwe gebiedjes, waren de waarderingen van de routes aanvankelijk nog een beetje willekeurig; de 7b die bijvoorbeeld over een lange gele wand omhoog kroop, voelde meer als een vriendelijke 7a en zou ook als zodanig in het klimgidsje terecht komen.

Inmiddels denkt men eerder aan een 6c+. Maar over die gedachte doe ik verder niet moeilijk: mijn trouw aan waarderingen uit het klimgidsje is met de jaren gegroeid en vriendelijke 7a’s zijn voor mij nog steeds 7a. Er zijn nu eenmaal cadeautjes en er zijn routes die je een flinke klap op de billen geven. Deze route was een cadeautje. Ze heette Extazic Mysterious en ik had haar bovendien in het verleden al meerdere malen uitgeklommen.

En toch werd ik bijzonder blij van mijn prestatie toen ik begin deze lente het touw in het laatste setje van de route klipte, want op de een of andere manier was mijn ‘mentaal’ de winter ongeschonden doorgekomen. Ik was net zo bang geweest, en net zo niet-bang, als toen ik het klimseizoen begin december beëindigde. En dat heb ik nog nooit gehad.

Normaal gesproken verliest mijn hoofd ’s winters net zoveel kracht als mijn voorarmen, waardoor ik er misschien wel twee maanden over doe om weer de mentale flexibiliteit te ontwikkelen die me toestaat om gemakkelijk boven de laatste haak uit te klimmen en rustig te blijven als het echt een beetje spannend wordt. Natuurlijk is het ontzettend prettig om de draad zo gemakkelijk weer op te pakken, maar toch zou ik graag weten wat ertoe heeft bijgedragen dat mijn angst-regulatiecentrum begin dit seizoen al naar verlangen functioneerde (met betrekking tot voorklimmen en tradklimmen, dat moet ik er wel bijzeggen, want in de bergen ben ik vooralsnog zo bang als een kip in confrontatie met een slapende wolf die al twee weken niet gegeten heeft. Ik denk niet dat dat nog goedkomt, tenzij iemand de wolf aan een ketting legt, maar dat gun ik de wolf eigenlijk ook weer niet).

En in alle eerlijkheid: het voelt voltrekt willekeurig. Ik ben groot voorstander van mentale training in de context van klimmen en denk dat je er mijlenver mee komt, maar in mijn geval moet ik, of moet mijn brein, blijkbaar soms ook gewoon een beetje geluk hebben. In elk geval werkt ‘t ontnuchterend: mijn mentale sterkte of zwakte heb ik niet (slechts) aan mijn mentale training te danken, noch aan mijzelf als sterk of zwak mens, maar ondertussen ook gewoon aan de wind, het seizoen, de manier waarop ik ’s ochtends wakker word. Dat moet ik mezelf ook maar wijsmaken als ik straks weer in een mentaal mindere periode zit, zodat ik mezelf geen geweld aan doe wat betreft langdurige trilsessies boven de haak (jezelf geweld aan doen is overigens zelden een goed idee).

Over de bolletjes wol die ik vanwege mijn prestatie heb mogen inslaan, die zijn lichtroze en lichtblauw van kleur, zacht als de buik van een babyalpaca (alhoewel er gelukkig geen babyalpaca aan te pas is gekomen) en bestemd voor mijn eerste kabeltrui. Ik heb nog niet het breiniveau voor een kabeltrui, de temperatuur moet er bovendien nog significant voor dalen, maar ik zal de bolletjes op mijn nachtkastje leggen en ze af en toe aaien met mijn ruwe klimmershanden.