‘En dan zitten zij gewoon met hun bootje in ’t gesmolten gletsjerwater te spatteren!’ roept mijn buurman verontwaardigd uit. We komen elkaar tegen vanwege de honden, nog voor zeven uur ’s ochtends. De zon schijnt slechts op de toppen van de bergen aan de overkant, dagen zijn eindelijk wat korter. Het is bijna fris. Alhoewel ik nog steeds met tegenzin mijn bed uitstap zodra mijn pup ‘s morgens trappelt, letterlijk trappelt om naar buiten te mogen, is het toch mijn favoriete moment van de dag geworden. Daarom heb ik geprobeerd om aan een gesprek met de buurman te ontkomen door snel een bospaadje in te slaan, maar onze honden vonden elkaar toch. Sociale dieren.

Er is overigens niets mis met mijn buurman, maar de ochtend heb ik afgelopen maanden geleerd in stilte te delen met de natuur, het vroege licht tussen de bomen, de dauw boven de velden, mijn pup die in de rivier duikt en daarna een veel te grote stok naar huis probeert te slepen.

Aan de rivier als gesmolten gletsjerwater heb ik nooit gedacht. Als een mengsel tussen regenwater en gesmolten sneeuw misschien, maar wanneer alle sneeuw reeds gesmolten is (of nooit gevallen) en er nauwelijks een druppel vocht uit de lucht komt, zal ze wel uit gletsjerwater bestaan. Ik zie de rivier even vuurrood voor me, als het stromende bloed van bergen opengereten door de hitte van een veranderend klimaat, waar kajakkers en rafters met sadistisch plezier in rondvaren. En toch neem ik ze het niet kwalijk zoals mijn buurman. Hij is immers bergliefhebber en loopt zoals ik over de morenen van gletsjers die eens waren. We spelen allemaal met kapotte bergen.

Zijn hond is recent aangereden door een auto, dus heel ver lopen we niet samen op. Dan rits ik mijn vest wat hoger dicht en is mijn wandeling weer van mij. Omdat ik zo vroeg in de ochtend nog niet helemaal wakker ben, laat ik me gemakkelijk meeslepen tot bij de rivier. Even raak ik de gletsjers aan, koud, helderblauw, tot ze voorbijglijden en Squeeze me vragend aankijkt.

Of ik nu eindelijk een stok in het water wil gooien.