Zo’n tien jaar geleden zag ik een felgroen boek in de kast bij Fieke staan. ‘Gaat over de impact van de vleesindustrie op het klimaat’, zei ze. Het heette Dieren Eten en was geschreven door Jonathan Safran Foer. Na het lezen schrapte ik vlees grotendeels uit mijn dieet.

In de jaren daarna was ik soms strikt en soms flexibel vegetariër, tot dat er in 2020 een vrachtwagen vol varkens omviel in Drenthe en ik het dermate jammer vond dat al die knorrige beesten niet massaal hun vrijheid tegemoet renden dat ik mijn eigen occasionele vleesconsumptie een beetje gek begon te vinden. In diezelfde tijd adopteerde ik bovendien Tigrou (overtuigd carnivoor), een chagrijnige harige vierpoot die me verschrikkelijk ongerust kon maken. Ik voelde me direct enorm verantwoordelijk voor zijn welzijn en wist dat ik me op precies dezelfde wijze zou ontfermen over welke andere harige vierpoot dan ook die onder mijn verantwoordelijkheid zou vallen. Als ik dan langs een stel koeien liep, was ik blij hen te kunnen vermelden dat ik hun zusters heus nooit meer zou opeten.

Ik werd dus tevens vegetariër omdat ik niet wilde dat dieren voor mij leden of omgelegd werden.

Nu gebeurde er laatst iets heel onpraktisch. Ik kreeg een mailtje van de Correspondent (online journalistiek platform) over het verschijnen van een podcast van De Rudi & Freddie Show. Die ging over ‘de lessen van 3 maanden vaderschap’, een onderwerp dat me nieuwsgierig maakte omdat er momenteel nogal wat baby’s geboren worden.

Nu vond ik Rudi en Freddie wel gezellig. Daarom luisterde ik er nog wat podcasts bij; eentje over bitcoins waar ik helemaal niets van begreep, een aantal over de Nederlandse politiek en – toen ging het mis – een aantal over de zuivelindustrie.

Wat ik me nu (pas) werkelijk besef, is dat ik weg moet blijven van melkproducten als ik niet wil dat er kalven voor mijn consumptie bij de koe worden weggehaald (vindt koe noch kalf leuk), om vervolgens te worden vetgemest voor de slacht, mits ze zelf niet als melkkoe kunnen dienen (omdat ze bijvoorbeeld een mannetje zijn). Daar had ik natuurlijk eerder over na kunnen denken, maar dat heb ik niet gedaan. Sindsdien zit ik met de gebakken veganistische peren.

Er is daarbij überhaupt veel mis met de zuivelindustrie en de impact van die industrie op het klimaat geeft op zichzelf al een solide motivatie om wat minder zuivel te consumeren. Mochten jullie geïnteresseerd zijn, luister dan naar deze podcast, of juist niet, want het kan onpraktische gevolgen hebben.

Want ik kan er zelf nauwelijks meer omheen: mijn consumptie van melkproducten strookt niet met mijn wens om een zo min mogelijk negatieve impact te hebben op dierenwelzijn (en het klimaat). En dat vind ik best heftig. Een veganistisch dieet volgen is überhaupt vrij ingrijpend, laat staan in een Franse vallei waar het volk ’s winters prat gaat op alle vlees- en kaasgerechten en al moeite heeft met vegetariërs. Daarbij zit ik zelf nog boordevol vooroordelen over veganisten en wil ik absoluut niet ‘die ene zijn die moeilijk doet’. Maar ik kan niet inconsequent mijn voedingskeuzes meer maken. Het houdt gewoon een beetje op.

Dus heb ik twee veganistische kookboeken gekocht en probeer ik het maar.

Hoe het me precies afgaat?

Daar zal ik vast nog wel een aantal blogs aan wijden.

De reden waarom ik er überhaupt over schrijf, is natuurlijk niet (persé) om jullie te overtuigen van de noodzaak om veganist te worden, om reclame te maken voor de Rudi & Freddie Show of om aan te tonen dat ik zo’n verschrikkelijk goed mens ben. Ik doe nog genoeg kwaad (voor details, stuur me een mail) en Rudi en Freddie ken ik verder niet. Natuurlijk vind ik het een interessant avontuur, maar ik denk dat ik al schrijvende vooral de behoefte voel om mijn ingewikkelde, vermoeiende, sociaal-niet-wenselijke keuze uit te leggen.

En nogmaals: voor het hele verhaal en elk mogelijk argument dat ik zelf eventueel zou kunnen hebben (gestolen van mensen die intelligent overkomen), luister deze podcast.

(Credits vooral aan Roanne van Voorst, auteur van het boek Ooit aten we dieren. Zij is het immers die me gedurende de podcast heeft overtuigd en was ook nog eens op een blauwe maandag mijn werkgroepdocent. Dat vind ik dan wel weer leuk. Al vond ik haar doodeng en moest ik allemaal doodenge presentaties geven die me nog steeds achtervolgen in mijn ergste nachtmerries.)