Het is eerste kerstavond. Op de hoek van de bar is een jongen komen zitten. Omdat het binnen koud is, zo’n 15 graden, heeft hij zijn jas nog aan en reikt zijn muts tot over zijn oren.

Hij is onze enige gast. Ik ga met tegenzin het gesprek aan, want ik ben murw van verveling sinds Covid de Grote Stilte naar onze bar bracht (de klandizie is voornamelijk Brits), kamp mede daarom al dagen met een lek in mijn tank van sociaal enthousiasme voor vreemden en kan toch niet veel anders. Mijn collega is verdwenen in de keuken, de bar is absurd schoon voor het soort vermaak dat wij bieden, de koelkasten puilen uit, we hebben genoeg limoentjes gesneden om cocktails te maken voor de hele vallei.

Na gesproken te hebben over mijn herkomst (Amsterdam) en de zijne (vergeten), begint hij over zijn beste vriendin, die de feestdagen in Briançon doorbrengt en tevens haar ex bezoekt. Die ex is toevallig ook de huisgenoot van de gast aan de bar, en de huisgenoot probeert haar blijkbaar deze eerste kerstavond te heroveren. Ik moet er even over nadenken. Met name omdat ik vermoed dat de ex in kwestie precies dezelfde dame is die volgens getuigenissen afgelopen nacht bovenop mijn verantwoordelijke heeft doorgebracht. Dat zeg ik niet tegen mijn gast.

Techno klinkt luid door de speakers. Mijn collega houdt enorm van techno. Hij komt aanzetten met gefrituurde kip, falafel en ketchup. Ik duw af en toe een falafelbol in de ketchup en buig mezelf over de bar om mijn enige gast te kunnen verstaan.

Die begint enthousiast een inschatting te maken van de kansen van zijn huisgenoot om zijn ex terug te winnen, maar wordt onderbroken door de komst van vier jongens. Ik heb ze al eerder gezien, ze zijn elk een jaar of dertig oud met keurig gekapt haar, dure winterschoenen en een aanwezigheid die me op de een of andere manier tegenstaat. Ik ben in een matig humeur, zij spelen biljard. Na een tijdje zijn ze dronken en vind ik ze eigenlijk wel gezellig. Eentje heeft toevallig een jaar in Maastricht gestudeerd, iets met human rights. Even popel ik om hem te vertellen over de migrantenproblematiek van Briançon waar ik zo verschrikkelijk bij betrokken was, maar dan wantrouw ik mijn motieven en houd mijn mond.  

‘Het zijn rijkeluisjongens’, zegt de gast aan de bar, knikkend naar het gierende viertal. ‘Hoe weet je dat?’, vraag ik hem toch een beetje nieuwsgierig. Hij zegt iets over vijftigbiljetten, ik versta hem slecht omdat de techno hard door de ruimte dreunt of ik zelf ondertussen doof ben geworden. Daarna kijk ik voor lange tijd wezenloos op mijn telefoon, hij ook, mijn collega ook, en spelen de jongens hun biljard.

Even later merk ik dat een van de jongens contact legt met de gast aan de bar. En weer, en weer, en weer. Hij strijkt door zijn blonde lokken, schuift een barkruk aan en gaat op een gegeven moment zo dicht bij de gast zitten dat ik me afvraag of ze flirten. Tot mijn verbazing richt de gast zijn aandacht tot mij en vraagt om een papiertje. ‘Wat voor een papiertje?’ ‘Gewoon, een papiertje.’ Mijn collega is me te snel af en geeft de jongen een blaadje van het notitieblok. Die komt van zijn kruk af en gaat direct naar de WC.

Vragend kijk ik mijn collega aan.
‘Cocaïne’, fluistert hij.
‘Oh’, antwoord ik.

Natuurlijk. Dat had ik kunnen weten. Cocaïne en kerstmis gaan namelijk prima samen.

Een uur later zijn de jongens verdwenen maar zit de gast nog aan de bar, inmiddels omringt door zijn vrienden. Die hebben de nacht ervoor zo hard gefeest dat ze lijden onder hun kater, een reden om limiet onbeleefd te zijn. Ik kan interesse noch sympathie voor ze opbrengen en kijk elke vijf minuten naar de klok op mijn telefoon. Die brengt me gestaag naar mijn verlossing.

Om tien uur zit ik in de auto, om half elf kruip ik bij Thibault in bed. Ik sla mijn armen om hem heen en fluister in zijn slapende oor dat ik volgend jaar toch eigenlijk wel kerstmis wil vieren.

—

(Misschien schets ik een nogal grim plaatje van mijn werk in een bar, dit was absoluut niet de beste avond. Er zitten goede bij.)