Les Terrasses is de naam van het voormalige bejaardentehuis waar Refuge Solidaire de eerste drie verdiepingen huurt. Zowel de tweede als derde verdieping geeft toegang tot een drietal terrassen waar migranten ’s winters hun sigaret roken en ’s zomers in de zon zitten.

Het terras op de derde verdieping is zo groot als een basketbalveld en ligt vol met kiezels. Misschien was dat prettig of mooi voor de bejaarden, maar migranten hebben er niet zoveel aan (je kan er nu eenmaal niet zo goed op basketballen). Toch hebben de kiezels tot een vorm van amusement geleid.

Drie Afghaanse broertjes tussen de vier en zeven jaar oud verveelden zich op een willekeurige herfstdag in het vluchtelingencentrum en stuitten toen op een terras vol kiezels. Ze vulden elk een handje, liepen naar de rand van het terras, zetten hun voetjes op de onderkant van de stalen balustrade en probeerden een voor een verschillende objecten te raken. De weg lag daar zo’n vijf meter onder. Blijkbaar mikten ze vooral op geparkeerde auto’s van de buurtbewoners, en (godzijdank) niet op voetgangers, fietsers of ander langsrijdend verkeer.

Wij werden van hun spel op de hoogte gebracht door een tweetal buren dat plotseling in de receptie verscheen en getuigde van een wonderlijke kiezelregen. Ze hadden hun auto’s met urgentie moeten verplaatsen. Geen schade. Wij grepen natuurlijk direct de kinderen in de kraag en brachten ze naar hun ouders, wat lang niet zo leuk bleek als het gooien van kiezels op objecten.

Even later stond er daarom nog een buurman op de stoep. In de voorruit van zijn auto zat een enorme barst. Boos was hij niet, verre van. Verlegen misschien zelfs. ‘Ik begrijp dat jullie er niets aan hebben kunnen doen, maar ik ga toch langs de politie, want mijn ruit moet nu eenmaal vergoed worden. Ik heb mijn auto elke dag nodig maar zit financieel ook weer niet zo ruim. Het spijt me op recht.’

Onze verzekering dekte ons niet, waardoor we meer dan 600 euro voor de ruit moesten neerleggen. Aan de kiezels konden we inderdaad weinig veranderen, want geld om het terras te vervangen hadden we niet en als we ze gewoon weg zouden halen, dan zou blijkbaar het gebouw onderlopen bij de eerstvolgende regenval. We konden evenmin de kinderen in de gaten houden, omdat we al nauwelijks de mankracht hadden om het dagelijks leven op correcte wijze te organiseren. Alleen de komst van de winter en een flinke lading sneeuw zou ons kunnen helpen, en die kwam zoals afgesproken zo’n maand later.

Tot onze verassing stond er toen ook iemand anders voor de deur: de buurman. In zijn handen hield hij zijn CV. ‘Ik kom vrijwilligerswerk voor jullie doen. Ter waarde van 600 euro, plan me maar in.’ Hij had er niet van kunnen slapen, zei hij, want Refuge Solidaire had die 600 euro ongetwijfeld zelf nodig gehad, en hij toch ook wel, maar wij misschien nog meer, maar hij ook écht, en de enige manier voor hem om zich er goed over te voelen, was om ons te helpen.

De eerstvolgende keer dat ik hem zag, stond hij in onze keuken boven een enorme pan met groentesaus.

Vandaag denk ik aan duizenden kiezelsteentjes onder een laag sneeuw, de fantastische buurman van Refuge Solidaire en drie Afghaanse broertjes die misschien wel ergens in Europa een klein beetje dat gekke kerstfeest van ons vieren.