Toen het leven opeens even moeilijk werd, op 27 februari 2019, doordat Céline en Elise ervandoor gingen en ik grip moest krijgen op de dood, stond er plotseling een pakketje bij de post. Het verborg een grote, lichtroze knuffeloctopus. De acht tentakels van het beest representeerden de armen van mijn moeder, vader, broer en zus, want die zaten in Nederland en gaven me zodoende een knuffel die nog altijd voortduurt, want het zeedier wijkt ’s nachts niet van mijn zijde.

Een week daarna kwam mijn Zwitserse vriendinnetje Kim bij me op bezoek met onder andere een doos aquarelpotloden. Alles wat ik in de maanden die volgden niet via woorden kon uitdrukken of oplossen, kwam terecht in tekeningen die ik nooit verwacht had te maken. Tekenen deed ik al een tijd niet meer en had ik überhaupt nooit als methode gebruikt om helderheid in mijn hoofd te krijgen. Maar het bleek nogal krachtig. Als ik terugkijk naar die periode en de tekeningen weer voor de geest haal, weet ik hoezeer die hebben bijgedragen aan het grote terug-op-mijn-pootjes terechtkomen. Dat had Kim goed ingezien.

Sinds ik weer beter ga en zelfs weer met liefde en plezier door de bergen trek (over een nogal kronkelig pad, maar daar zal ik het nog wel eens over hebben), zoek ik naar een manier om mezelf professioneel te ontwikkelen die me op een dag in staat zal stellen andere gestruikelde mensen weer op de pootjes te krijgen. Want zo gaat het, zodra je beseft hoeveel waarde anderen voor je hebben wanneer het leven opeens anders loopt of nogal willekeurig in je bezit is gebleven. Dan wil je iets structureels terugdoen.

Iets. Zoals het openen van een distributiecentrum van octopussen en aquarelpotloden (en tanden voor de tandelozen;)), maar dan wat realistischer.

Omdat het tekenen voor mij zo wonderbaarlijk goed werkte, keek ik aanvankelijk in de richting van Art-Therapie, maar ik was bang dat het te alternatief was om niet-zo-alternatieve mensen mee te kunnen bereiken. Uiteindelijk heb ik bedacht dat ik misschien maar gewoon moest beginnen bij de basis. Bij het begrijpen van mijn psyche, de psyche, die van gestruikelde mensen en alle anderen. Psychologie. Dan zou ik meteen leren over rouw, trauma, voorklimangst, onzekerheid en (de wetenschappelijke kant van) meditatie, allemaal onderwerpen die me al zo lang bezighouden.

Sinds twee weken sta ik daarom ingeschreven bij de Open Universiteit en volg ik een premaster Levenslooppsychologie. Ik ben dus weer student en mag zoveel koffiedrinken als ik nodig acht.

Soms ben ik bang dat het project misschien veel hooi is voor een niet zo hele grote (skiënde, snel afgeleide) vork, maar met de directe steun van Thibault en Fieke (en nu ook eventjes mijn moeder!) lijk ik er toch zonder al te veel wantrouwen in te kunnen duiken. En het idee om eindelijk misschien wat te betekenen voor anderen in dat enorme cadeau van een leven is ook wel een goede motor. Dan word ik zelf gewoon een lichtroze octopus met acht tentakels, maar dan professioneel.