Thibault vindt Duo Penotti zo lekker dat ik me genoodzaakt voel om de pot te verstoppen. Meegenomen door mijn nieuwe Nederlandse buurvrouw staat het hier in La Vachette bij grote uitzondering in de voorraadkast. Appelstroop en Calvé pindakaas kan hem gelukkig gestolen worden en hagelslag vindt hij onhandig (ça me soule). Alleen de pot van Duo Penotti riskeer ik vroegtijdig in de glasbak te moeten gooien. Die leg ik nu dus eventjes achter de piano.

De Calvé pindakaaspot staat trouwens weerloos tegenover een andere huisgenoot van me, die met een thee(soep?)lepeltje aanslagen lijkt te plegen op de inhoud ervan en dus verstoppen we die ook, al zal ik niet zeggen waar, want het Blonde monster in kwestie leest mijn blog.

Ik moet overigens zeggen dat in frans brood grote gaten zitten en schuddenbuikjes er voornamelijk doorheen vallen, wat niet erg is want die kunnen net zozeer van het bord gegeten worden.

Waar ik echter vooral over wilde schrijven was die Nederlandse buurvrouw, want dat is mijn moeder.

Die kwam afgelopen donderdag aangereden met een kakelvers pensioen, een opzet voor een boek, een verlegen Franse vocabulaire en tas vol Hollands broodbeleg. Ik kon haar geen hele dikke knuffel geven bij binnenkomst want zij kwam uit Rood en wij zijn Geel, dus verliep ons weerzien op die vreemde afstand van tegenwoordig, waar ik weer even een grote hekel aan had want het is mijn moeder en dus ook de leukste en liefste en vooral, dapperste van de hele wereld.

Omdat mijn onderburen voor twee maanden in Spanje zitten wordt hun appartement de context waarin mijn moeder haar boek zal schrijven, aan tafel met een kitsch Frans tafelkleedje, een Frans wijntje en Franse stinkkaas en dan misschien nog een Frans wijntje, in de warmte van een houtvuur dat ze zelf op gang moet houden en omringt door hoge bergen die langzaam oranje kleuren en zelfs al, hoog boven, bedekt worden door sneeuw. Ook zal ze af en toe een verhaal voor mijn blog schrijven want daar heb ik al een tijdje over gezeurd en ik denk dat ze inmiddels wel voelt dat ze er niet meer onderuit komt.

Hoe het Franse leven haar vergaat laat ik haar dus zelf verwoorden, terwijl ik me bezighoud met het verbergen van het broodbeleg, alhoewel het misschien al te laat is voor de schuddenbuikjes, want die zijn erg lekker en heel makkelijk om zo, handje voor handje, in het voorbijgaan weg te snoepen.

(De chocolade pepernoten hebben overigens geen twee uur lang stand gehouden. Geschokt vond ik slechts nog een leeg zakje en Thibault met een brede grijns en grote piek in zijn bloedsuiker).