Mijn overbuurman heet Christian, ‘Kri Kri’, en heeft twee katten van achttien jaar oud die niet alleen gelaten kunnen worden. Wanneer hij en zijn vrouw boodschappen doen, moeten ze dus mee. Op de achterbank. Ik heb die achterbank een keer met de katten gedeeld toen het echtpaar me oppikte in Briançon, waar ik aan het liften was. Tijdens het rijden keken beiden uit het raam.

Ik vertelde Kri Kri dat ik van plan was om Tigrou uit het asiel te halen, en hij antwoordde met: Pas op. De katten van La Vachette worden overreden. Mensen rijden als gekken. De kat van mijn hoogsteigen huisbaas was blijkbaar twee jaar geleden overreden. Ze hadden de burgermeester van Val de Près (onze commune) gevraagd om verkeersdrempels en wachten er al jaren op. In de tussentijd hebben ze maar gigantische bloembakken neergezet, maar daar slingeren de duivels als gekken omheen.

De katten van Kri Kri en zijn vrouw mogen dus niet naar buiten.

Tigrou mag eigenlijk ook nog niet naar buiten, maar is gisteren toch ontsnapt. Ik was niet bang dat hij niet meer terug zou komen, geïnaugureerd bij één van de kattenbendes, maar vreesde vooral dat ik hem als pannenkoek op het asfalt terug zou vinden.

Gelukkig zijn er een aantal goede ontwikkelingen in La Vachette: Aan het begin van de Dodekattenweg is iemand bezig een bar te openen. Als het goed is kunnen we er vanaf november bierdrinken en ik zie dat helemaal voor me. Ik ben erg bereid een barhanger van mijn eigen dorpskroeg te worden. Fieke en ik zullen er onze dagen beginnen met een koffie en een sigaret boven onze opengeslagen kranten (daarvoor moeten we eerst beginnen met roken en ons abonneren op een krant).

Een paar huizen verder staat het woord ‘boulangerie’ (bakker) op de gevel geschilderd, maar die bladert af, en de luiken zijn dicht, en de deur is gesloten. Voor croissants moeten we momenteel De Verschrikkelijke Weg naar Briançon over, het liefst met de fiets, maar we zijn er nog niet over uit of we in naam van ecologie onze levens moeten wagen. Idealiter zou die bakker dus gewoon heropenen. Deze goede ontwikkeling vindt vooral plaats in de fantasie.

Tevens is er naast mij een evenementkip komen wonen, een ‘poul nain’ (dwergkip), met zoveel veren op haar poten dat het lijkt alsof ze elegante sloffen draagt. Als de buurmeisjes thuis zijn, loopt ze vrij rond, zo een beetje in de rondte, verward en op zoek. Het is de vreemdste kip die ik ooit gezien heb, ik hoop dat ze het nooit tot de Dodekattenweg schopt.

La Vachette is in veel opzichten een leuk klein dorp: Ze is de poort tussen de Clarée en de beschaving, buurtbewoners kennen en begroeten elkaar en de dwergkip loopt vrij rond. Maar juist daarom is het makkelijk om te vallen over de (kleinere) negatieve aspecten van het leven hier, zoals de hoeveelheid en snelheid van auto’s, het ontbreken van een fietspad om er te komen en eveneens die verse croissants in de ochtend.

Het is me opgevallen dat wonen in een dorp de illusie wekt dat vooruitgang mogelijk is. Op een plek waar zo’n honderd mensen wonen voelt de ideale samenleving binnen handbereik, alsof de beoogde verandering afhangt van het overtuigen van die honderd mensen (kom, jongens, we graven gewoon een groot gat aan het begin van het dorp, dan rijden alle auto’s erin). Het realiseren van de verkeersdrempel klinkt daarom als een schoolproject, alsof Kri Kri het kamertje van de directeur kan binnenlopen met een tekening van een bedreigende auto en zijn bange katten.

Het probleem is dat de auto’s die zijn katten en mijn eigen Tigrou bedreigen vanuit heel Europa komen, de Clarée wereldwijd op internet gevonden kan worden en het belang van de beestenlevens en de rust in La Vachette totaal in het niet valt bij het profijt dat Nevache en de rest van de Clarée heeft bij het toerisme. Een drempel valt niet even op een vrijdagmiddag uit de grond te stampen, daar moeten ongetwijfeld allerlei belangrijke mensen over beslissen. Waarom er ’s zomers niet gewoon elk halfuur een bus heen en weer toeft, het zal vast ergens mee te maken hebben. La Vachette is niet zo dorpig als het lijkt, het is deel van een groot, groot geheel.

Ik heb Tigrou maar gezegd dat hij de Dodekattenweg moet vermijden, want de drempel komt er toch niet. Jammer genoeg is Tigrou een kat en snapt hij niet wat ik zeg (ik heb hem ook gevraagd om de dwergkip met rust te laten, tot nu toe heeft de dwergkip geluk gehad). Ik zal hem niet opsluiten, maar zorgen maak ik me wel.