Het is eind lente en ik vind mezelf terug in mijn dorp, waar struiken onder het gewicht van rode rozen over de paden buigen en jonge vogels elkaar het nest uit duwen. Of misschien dacht Billie dat ‘ie al kon vliegen en haperden zijn jonge vleugeltjes hoog in de lucht, waardoor hij luttele seconden later voor mijn voeten neerstortte.

Ik dacht dat Billie poten en vleugels gebroken had, hij zag eruit alsof Tigrou hem reeds elk van zijn sadistische kanten getoond had. Dus liep ik er voorbij. En toen liep ik weer terug, want ik kon de natuur zijn gang niet laten gaan, dat was dan weer tegen mijn natuur in.

In de palm van mijn hand klopte het hart van Billie zachtjes. Zijn dons piepte hier en daar nog onder zijn verendek vandaan. Gekke geluiden maakte hij, een soort enthousiast gerasp, bluesy Billie. Toen hij zijn bekje open de lucht in stak, vroeg ik me voor het eerst sinds tijden af wat vogeltjes eigenlijk aten. Insecten, zaden? Het bekje was feloranje aan de binnenkant en leek er diep van overtuigd dat ik wist wat ik erin moest stoppen.

Op het internet suggereerden ze dat ik het lokale noodnummer voor wilde dieren moest bellen. Daar hadden ze meer aan het hoofd dan Billie. Ze zeiden dat mijn vogel beter af was dichtbij zijn moeder, en daar hadden ze natuurlijk gelijk in, wie dacht ik eigenlijk wel dat ik was? Een vogel?

Ik hing hem in een doos aan een boom en keek urenlang of iemand hem kwam voeden. Het zong overal hoog in de bomen, er klonken wel honderd moeders en vaders van Billie in het bos en Billie zelf tjilpte krakend de longen uit het lijf. Maar niemand leek hem te horen. Ik ging toch maar even langs de boswachter voor advies. ‘Nee joh, zodra zo’n vogeltje uit ’t nest valt, trekt moeder haar pootjes ervan af. Voed hem tot hij wegvliegt.’

Dat klonk wel te doen.

‘Het is een zanglijster’, zei een vriendinnetje op basis van een foto die ik stuurde via whatsapp. En, zo herhaalde de buurman, het belangrijkste was dat ‘ie genoeg dronk. Vaak stierven zulke vogeltjes aan uitdroging.

Met een pipetje waarmee ik Tigrou eens medicijnen had gegeven, gaf ik Billie toen te drinken. De dierenhandel verkocht me insectenprut dat ik met een pincet in zijn oranje bekje liet vallen. Het werd de meest intieme ontmoeting met moeder natuur die ik ooit had gehad, Billie en zijn oranje bekje, de geur van gras in een doos en onhandig getjilp dat door de gaten naar buiten kwam. Goedemorgen, Billie. Slaap lekker, Billie.

Hij dronk en at gulzig en maakte een hoop lawaai, ‘oefende met zingen’, zei mijn moeder, die op hem paste wanneer wij de deur uit waren.

Toen ik met Thibault ging klimmen in Italië liet ik haar vijf dagen achter met een pup, een kat én een babyvogel.

Billie probeerde toen al zo nu en dan een soort van te vliegen, maar hij kon op geen enkele poot staan en zijn vleugels klapten hard tegen de bodem van de doos. Hij leek behoorlijk onhandig. Zoals elke babyvogel, misschien.

Op de derde dag van mijn trip, toen ik vroeg hoe het ging thuis, kreeg ik het volgende berichtje van mijn moeder:

Ja hoor prima. Billie is wel naar de vogelhemel. Zelf gegaan gelukkig, maandag al. Hij bleef motorisch een ramp, viel steeds om, was dus vast niet goed gekomen. Waarschijnlijk daarom ook uit het nestje gevallen. Heb hem samen met Squeeze een plekje bij zijn vrienden in het bos gegeven. Hoop dat jullie het fijn hebben.

Toen het lijfje niet kon vliegen, vloog zijn zieltje er vandoor. Nu hoor ik hem overal in het bos. Hij zingt inmiddels behoorlijk goed.