De eigenaren van Les Terrasses Solidaires besloten een week voor het einde van mijn contract om het gebouw te sluiten voor al haar huurders, een dag na de inauguratie van de nieuwe locatie, omdat ze erachter waren gekomen dat de situatie vrijwel onhoudbaar was (de migranten lagen weer eens in bosjes in het couloir). Het was eindelijk tijd voor de overheid om haar verantwoordelijkheid nemen. We zouden pas heropenen als zij ons beloofde zich te ontfermen over de migranten die wij volgens de norm van het gebouw geen plek meer konden bieden (nummer 81, 82, 83 etc.)

De migranten worden nu al een week lang ondergebracht in een zaal naast de kerk, en de overheid wil niet onderhandelen (die vindt het misschien wel prettig dat we moesten sluiten). De kerk ligt onderaan Briançon en Les Terrasses bovenaan; we slepen al het eten, de dekens en de vrijwilligers dus heen en weer tussen beide locaties.

Inmiddels is er geen plek meer over in de kerkzaal en hebben we een extra tent moeten opzetten. Van veraf lijkt het op een witte partytent die ook op een bruiloft had kunnen staan, en soms hangt er inderdaad iets feestelijks in de lucht, wanneer de jongens voetballen of in de rij voor het buffet staan (immer rijst met saus). Maar vanmorgen begon het te sneeuwen en vannacht wordt min twaalf voorspeld. We hebben onder andere twee families met kinderen op waggelleeftijd. Het geeft een mooi plaatje, hun koppies omringt door dikke sneeuwvlokken, waar je zomaar ’s nachts wakker van zou kunnen liggen.

Ik doe ondertussen aan fulltime vrijwilligerswerk. Daarom heb ik nog geen tijd gehad om na te denken. Niet over die sneeuw of de combinatie van sneeuw en migranten, noch over de groteske aankondiging van de winter (het sneeuwt hard), de bergen en dat andere leven dat ik eens leidde. Een paar dagen geleden viel een cursusgenootje van de CRET van een berg in Nepal, daar heb ik ook nog niet over nagedacht. Ik voel dat alle reflecties en emoties in de wacht staan (ze popelen om toegang).

Er staan ook veel onafgemaakte verhalen in de wacht. Over Afghaanse kindjes die kiezelstenen naar voorbijrijdende auto’s gooien en de vooruit van de buurman breken, over zakjes urine in een bus, over een migrant die zijn laatste 10 euro besteedt aan het vervoer van een andere migrant en daardoor mijn receptioniste in huilen doet uitbarsten, over een vrijwilliger met OCD die te midden van de ergste crisis nog steeds kledinghangers op kleur, materiaal en dikte sorteert en over het vreemde fenomeen van de politie die blijkbaar regelmatig met ons meeluistert, waardoor ik me constant afvraag welke amusementswaarde mijn dagelijks leven heeft voor de meneer of mevrouw aan de andere kant van de lijn (Thibault ik heb honger jij kookt vanavond, nee, de kat is bang voor de hond en trouwens er is geen toiletpapier meer).

Die komen er dus aan. Eind deze week ontmoet ik mijn kersversje nieuwe maatje Abel in Zwitserland, daarna pak ik de trein naar Nederland en daar vind ik vast de woorden. In elk geval de nodige afstand en misschien zelfs de rust om chocola van het geheel te maken.