Afgelopen zondag vroeg een collega me of ik wilde helpen met het leeghalen van een kamer. Er waren twee families met in totaal zes jonge kinderen die een kamer zochten, maar veel van onze kamers waren bezet met jonge mannen. Het kostte ons ruim twee uur om de mokkende mannen van hun bed te lichten en de puinhoop op te ruimen die ze achterlieten. Stapels afwas, afval en een hoeveelheid beddengoed die me boos maakte; er heerste immers al twee dagen een groot tekort aan dekens, waardoor veel vluchtelingen op de grond sliepen zonder ergens onder te kunnen kruipen. Deze jongens hadden op een viertal dekens geslapen om het veldbed comfortabeler te maken.

Nog voor ik de helft van de kamer gedweild had, bracht een wat paniekerige vrijwilliger me een jonge, verlegen man met schurft. Hij kwam net van de medische post en had medicatie gekregen. De vrijwilliger duwde een plastic zak in mijn hand en legde me uit dat de man direct geïsoleerd moest worden. De volgende morgen zou hij zijn huidige besmette kleding én schoenen in de zak moeten stoppen, die vier dagen lang dichtgeknoopt moeten houden en dan pas het geheel moeten wassen. Ik keek naar de man zijn kleding: een zwart lange-mouwenshirt, een zwarte skinnyjeans, twee zwarte gympen in goede staat en een zilveren ketting om de hals. De missie was bij voorbaat kansloos. Kledingstukken die wij in ruil voor zijn relatief modieuze outfit konden aanbieden waren hoogstwaarschijnlijk belachelijk, te groot of klein en het tijdelijk dragen ervan absoluut de genezing van schurft niet waard.

Terwijl ik met handen en voeten begon uit te leggen dat hij uit onze collectie een outfit moest kiezen om daar minstens vier dagen in rond te lopen, onderbrak een andere collega me. Noodgeval, vluchteling geblesseerd, ziekenhuis. Ik zei tegen haar dat ik die vluchteling best naar het ziekenhuis kon brengen, maar allereerst de man met schurft moest uitleggen dat hij zijn gehele outfit tot onderbroek aan toe de volgende morgen in een zak moest stoppen. De man had echter van de onderbreking gebruik gemaakt en was weggeglipt. Ik duwde de zak in de hand van mijn collega en liep naar mijn auto voor een rit naar het ziekenhuis.

Toen ik terugkwam, vluchteling opgenomen, besloten we nog een kamer leeg te halen. Ook daar had men geslapen op en onder talloze dekens, die ik in een grote woedende bundel naar het washok bracht. Onderweg werd ik resoluut tegengehouden door een andere vrijwilliger die me met grote ogen aankeek en zei: Ruby pas op, er is schurft in het gebouw. Daar stond ik dan, in een enorme knuffel met vuil beddengoed van god mocht weten wie. Snel liep ik naar het washok en gooide de bundel op een enorme stapel vuile was, die in mijn verbeelding vrij plotseling leek op een twee meter hoog fort van miljoenen inwonende beestjes. ‘Ik stop mijn kleding vier dagen lang in de vriezer, elke dag dat ik hier ben geweest’, vervolgde de vrijwilliger, die achter me aan was gelopen. ‘En dan was ik het pas. Dan zijn de bedwantsen ook gedood.’

Bedwantsen?

De rest van de dag had ik kriebel. Toen ik ’s avonds thuiskwam, sprong ik meteen onder de douche en legde voor het eerst van mijn leven mijn kleding in een zak in de vriezer. Google toonde me uitvergrootte bedwantsen en schurftmijten en met nog meer kriebel ging ik slapen.

De volgende morgen liep ik met een gave huid in schone kleding door de Refuge. Het duurde niet lang voordat ik mijn verlegen schurftman tegen het lijf liep. Hij droeg zijn zwarte skinnyjeans en T-shirt, ik onderdrukte acuut de neiging om hem eigenhandig van zijn kleding te ontdoen. Er viel niets aan te doen. Hij zou met schurft doorreizen en ik zou mezelf hullen in een vreemd blauw pak, de volgende keer dat ik een stel mannen uit een kamer zou verdrijven en met beddengoed in contact zou komen. En daaronder zou ik precies de kleding dragen die ik zelf die morgen met zorg had uitgekozen.