Kebba (onze hulpmigrant) legt de families die ’s nachts aankomen vaak in de ruimte voor mijn bureau, waarschijnlijk omdat hij daar zelf vaak slaapt of waakt en zodoende een oogje in het zeil kan houden. Daarom beginnen mijn dagen bijna altijd met gesluip tussen slapende kinderen door.

Die kinderen worden natuurlijk op een gegeven moment wakker en doen dan (gelukkig) precies waar ze goed in zijn: kind zijn. Op pad met het knuffelbeest, aandacht vragen van de ouders, met rollerskates door het couloir denderen, ruziemaken, huilen en dan toch weer in slaap vallen.

Omdat het afgelopen week iets rustiger was in het centrum (100 migranten in plaats van 160 vanwege een probleem met het openbaar vervoer in Italië) nodigde ik twee Afghaanse zusjes uit in mijn bureau om aan de andere kant van mijn werktafel te komen waterverven. Dat was erg gezellig. Na tien minuten begonnen ze zichzelf onder te verven en na twintig minuten voelden ze zich voldoende op hun gemak om van hun stoel af te komen en het bureau ‘te ontdekken’. Ik heb die avond moeten inhalen wat ik die ochtend niet aan administratie heb kunnen afronden (niets).

Desondanks nodigde ik de volgende dag wederom zo’n setje guppen uit in mijn bureau – ze zijn nu eenmaal zo leuk. Ditmaal een Afghaans drietal, waarvan de jongste zo’n anderhalf jaar. Ik dacht dat stiften misschien makkelijker in gebruik waren dan waterverf (water is nogal vloeibaar), maar kwam er al snel achter wat een felroze stift in de hand van een peuter kan aanrichten. Haar eigen kleding, onze muren, onze stoelen, onze grond: Niets ontkwam aan haar meedogenloze krasdrift. En telkens wanneer ik de stift uit haar knuistje probeerde te futselen, dreigde ze in huilen uit te barsten.

Die middag keek ik uit het raam en zag beide families buiten op het terras, de kinderen die achter elkaar aanrenden en de vaders in gesprek. De zon scheen, er leek bijna niets aan de hand.