De buurjongen zag er niet zo goed uit toen hij ons terras opliep, ruim een jaar geleden. De lente schoot overal uit de grond, maar het was net uit met zijn vriendin, hij was nog overtuigd van het feit dat ze de liefde van zijn leven was en Covid had de afstand tussen Wuhan en La Vachette vreemd genoeg overbrugd. Macron deed het land op slot en daarmee ook de herberg in het dorpscentrum, die onze buurjongen vlak voor de winter had overgenomen. Een sympathiek gebouwtje met een klein houten terras aan het water.

Ik had hem subtiel duidelijk gemaakt dat het interieur van zijn herberg misschien wat gedateerd was. Hij was echter kok en had niets met interieur, noch met booking.com, voicemailberichten of publiciteit. Waar hij warm voor liep, waren verse groenten, wilde knoflook en kastanjes, morieljes bij zijn risotto, melk van de koeien van Prorel en bier van brasserie Col de Lauteret, alcohol die hij zelf op smaak bracht met mélèze of besjes of wijn met citroen, aangeschoten klanten of vrienden en kaartspellen tot laat in de avond.

Het vale interieur veranderde niet gedurende die twee lege maanden in lockdown, zelfs de plastic kerstman bleef hangen. Tijd om het ding van het plafon te trekken was er genoeg, méér dan, maar hij wist niet wat komen zou en werd er moedeloos van.

De zomer die volgde bleek gek genoeg explosief. Stedelingen wilden allemaal naar de bergen. Naar de Vallée de la Clarée, waar een frisse bergbries woei en het virus gewoon even niet zo belangrijk meer was. De herberg zat vol, gasten hielden van zijn risotto, ik zag hem sprinten over de markt van Briançon met mondkapje en zijn rugzak vol prei. De kerstman hing nog steeds aan het dak, maar de buurjongen klaagde zowaar dat hij vrijwel geen tijd meer voor zichzelf had. Het ging dus goed. Hij kon de eerste klap van Covid financieel gezien opvangen en vond zelfs een leuk nieuw vriendinnetje.

Die herfst ging alles weer op slot.

Omdat hij van de overheid een substantiële financiële bijdrage kreeg kon hij zijn herberg aanhouden, maar de stoelen in de salon stonden op hun kop op de lange houten tafels en de lelijke cd-speler in de hoek haperde slechts voor ons. Hij maakte zoveel crème de marron en confiture de coing dat we na elke borrel, waarvoor we een viertal stoelen van de tafels hadden gehaald die we erna weer terugzetten, een glazen pot van hem meekregen.

Begin november leende hij zijn herberg uit aan een groep vrijwilligers en médecins du monde die hielpen bij de veilige oversteek van immigranten. Daar waren sommigen van het dorp niet persé heel blij mee; het kon hem niets schelen. Hij voelde zich op zijn minst nuttig. Maar toen zijn gasten hun verblijfplaats voor lief begonnen te nemen en het gebouwtje aan het water dikwijls smerig achterlieten, sloot hij de deur voor hen.

Die deur zou niet meer echt opengaan. Er was nog even sprake van een tweede financiële bijdrage van de overheid, maar daar kwam de buurjongen niet voor in aanmerking.

Het is begin mei 2021 en hij heeft het niet gered. Zijn relatie gelukkig wel, maar het duo vertrekt tot ons verdriet uit de vallei. Een groot afscheidsfeest waarin gezamenlijk het fiasco wordt verdronken zit er uiteraard niet in, maar misschien nodigt hij een schamel gezelschap uit waarmee we van zijn overdadige voorraad citroenwijn kunnen profiteren voordat een nieuwe, onzekere etappe begint.

Ik wens de nieuwe eigenaren van de herberg veel, veel succes toe.