Tijdens de confinement gingen Thibault en ik af en toe stiekem de hort op. Niet ver, misschien een kilometer of drie verder dan we mochten gaan, in het gezelschap van de occasionele wolf, langs krakende boomstammen en smeltende sneeuwvelden van een winterseizoen dat met een flop ten einde liep. Vooral toen bevriende artsen en verpleegsters zeiden dat er in het ziekenhuis maar weinig te doen was omdat de epidemie zich (gelukkig) niet bijzonder interesseerde in onze kleine bergstad, werd het moeilijk om de verlaten paden van onze stille omgeving te weerstaan.

Het meest dominante geluid kwam, zoals ik al een keer had geschreven, van politiewagens. Aanvankelijk plukten ze slechts immigranten uit de bosjes, nu zochten ze eveneens illegale wandelaars met frauduleuze papiertjes om boetes van 135 euro uit te schrijven. Het aantal politiewagens dat zich dagelijks door onze smalle dorpen wurmde was indrukwekkend, het leek wel alsof we op elk moment dreigden uit te breken. Onze geheime wandeling liep daarom voornamelijk uit het zicht, we leerden alle geitenpaatjes van de omgeving kennen. Een zo’n pad liep over een gesloten houten brug naar een enorme verlaten camping in het bos achter ons huis, die vanwege haar private status aanvoelde als relatief veilig terrein.

Op die camping werk ik nu. Afgelopen week hadden we meer dan 500 gasten.

Omdat ik midden in het hoogseizoen werd aangenomen als receptioniste en nooit eerder achter een balie had gewerkt, was mijn nieuwe tijdelijke baantje op zijn zachts gezegd nogal een uitdaging. Alleen al het noteren van de Franse cijfers wanneer iemand zijn telefoonnummer opdreunde bleek topsport (quatre-vingt-dix-neuf, wie verzint het). De camping stond daarbij vol. Letterlijk. Wanneer iemand zijn plekje niet leuk vond, kon die niet verhuizen naar een ander plekje zonder iemand anders van de camping af te knikkeren. Want Frankrijk ging dit jaar op vakantie in Frankrijk en Holland liet zich niet tegenhouden door een virus meer of minder.

Het allerleukste van mijn werk vond ik al snel het elektrische golfkarretje dat we gebruiken tijdens de schoonmaak. Die trok zich niets aan van boomwortels of rotspunten en stuiterde in hoog tempo van toilethok naar toilethok, over de paden die zo verlaten in het bos hadden gelegen toen we ons verstopten voor de patrouilles. Het minst leuke bleek echter de schoonmaakdienst zelf. Wanneer ik een ochtend lang met mijn kop boven een vijftigtal toiletten hing, dacht ik met spijt aan alle carrièrekeuzes die ik ooit had gemaakt, vervloekte ik zachtjes alle vakantiegangers die zo nodig naar de plee moesten en dacht ik met nostalgie aan de dagen waarin we de vallei deelden met slechts een handjevol illegale wandelaars, een uitgebreide collectie politiewagens en het kleine wonder van een natuur die plotseling met rust werd gelaten.

Uiteraard hoop ik dat het virus muteert en komende herfst slechts nog interesse toont in kakkerlakken en vleermuizenpoep. Mochten we toch weer op slot gaan, dan hoop ik dat ze ons dit keer laten wandelen. Gewoon, door het bos naast het huis, zielsalleen. Ik hoop ook dat de vallei snel weer wat stiller wordt, egoïstisch voor mijzelf, omdat ik houd van groepjes grazende herten en het suizen van de wind. En ik hoop, als laatste, dat mijn campingbaan een van mijn laatste kleine baantjes is, want hierna word ik schrijfster. Of gids. Of zonnebloemhouder of geheime wandelaar in vreemde tijden.