Voor me zat een dokter die jonger was dan ik zelf. Die leeftijd heb ik inmiddels bereikt; de leeftijd waarop ik de deur niet meer uitga zonder zonnebrandcrème op mijn gezicht en mijn vrienden in staat blijken om huizen met tuinen te kopen (voor eventuele baby’s en een setje kippen). Ik zei tegen de dokter dat ik graag een verwijzing naar een psycholoog wilde en toen vroeg hij me om mijn symptomen te omschrijven.

Dat hele omschrijven was misschien wel deel van het probleem, vooral als je opeens aan een onbekende jonge knaap moet uitleggen wat er precies aan de hand is. Ik vertelde hem dat ik graag berggids wilde worden en eindelijk redelijk dicht bij toelating tot de opleiding stond, maar dat ik in de praktijk soms dwars werd gezeten door een ongeluk van ruim een jaar terug. En dat ik over het algemeen nog steeds niet zo goed wist wat ik met dat ongeluk aan moest, het risico en de dood en zo, en dan nog die droom van het berggidsenbestaan.

Ik moet zeggen dat hij me de verwijzing naar de psycholoog direct heeft gegeven. Wat hij me echter ook gaf, was een voorschrift voor Xanax.

Het probleem is dat ik soms, in de bergen, wanneer de omstandigheden erg lijken op die van het ongeluk (een steen die valt, een steile sneeuwhelling zonder einde) moet vechten tegen de paniek. Mijn gedachten zijn dan plotseling oncontroleerbaar en geconcentreerd louter op wat mis kan gaan, en mijn lichaam lijkt niet helemaal meer vooruit te willen, noch achteruit. Dat is misschien niet heel raar, maar ook weer niet heel praktisch, vooral omdat ik niet weet of het zichzelf oplost voordat ik straks eventueel met mijn eerste klanten op pad ga.  

Vandaar die Xanax.

Ik wilde echter geen symptoombestrijding. Want ik zie mezelf geen pillen uit mijn zijvakje halen wanneer ik met één hand aan een steile wand hang en de paniek voel opkomen, met name omdat ik daarna nog van de berg af moet en het idee heb dat je er nogal slaperig van wordt (en als je er geen auto mee mag rijden dan lijkt het me ook geen ideaal middel voor de bergen).

De dokter was misschien jong maar wel erg geduldig en vriendelijk, wat prettig is als je plotseling binnenstebuiten voor iemand zit. De afspraak met de psycholoog heb ik echter pas in September kunnen maken.

Voorlopig staan er daarom geen beklimmingen op het programma die me eventueel zouden kunnen triggeren. Zin om de bergen in te trekken heb ik echter wél. Veel zelfs. Mijn liefde voor hen heb ik nooit in twijfel getrokken, noch mijn capaciteit om er de kracht en vrijheid op te doen die me in eerste plaats naar ze toe heeft gebracht. Ik ga dus wandelen en een hoop makkelijke tochten maken, en voorlopig maar eventjes zelf op ontdekking in mijn psyche.

En die Xanax bewaar ik eventueel voor de toekomst.