Als een grote, Italiaanse dinosaurussenfamilie Chamonix tijdens de examens als nest had gebruikt, dan was me dat niet persé opgevallen. De fysieke testen vormden het begin en einde van mijn wereld, de bergen waren eventueel ergens op de achtergrond aanwezig en ik was zelf slechts een lichaam dat moest presteren.

Het lichaam heeft min of meer de prestatie geleverd, maar de euforie komt slechts af en toe bovendrijven, onverwacht wanneer ik bijvoorbeeld voor de toonbank bij de bakker sta en het roomtaartje met frambozen wel denk te verdienen. Misschien omdat er nog een groot examen te wachten staat en ik niet te vroeg wil juichen, misschien omdat het leven geenszins verandert blijkt nadat ik thuis ben gekomen (ik had eventueel andere kleuren en dimensies verwacht, Tigrou als giraffe en een droombaan in een strikje op de deurmat).

Wat mijn blijdschap echter vooral de kop indrukt zijn de herinneringen aan het verschijnen van de beruchte lijst in de aula waarna we ons realiseerden wiens naam erop ontbrak. Natuurlijk was het geen lijst van leven of dood, maar wel een lijst van dromen. Elke avond klonk het gespatter van dromen door de ENSA en ver daarbuiten. Het ongeloof en de tranen van zij die plotseling naar huis werden gestuurd raakte mij ook, even, maar vijf minuten daarna zoog het volgende examen me weer terug in mijn obsessie en de onzekerheden over mijn eigen kans op slagen.

Ik had liever gehad dat gewoon iedereen was geslaagd. We hebben samen getraind en het allemaal verdiend. Het voelt debiel dat het einddoel zo individueel blijkt na zo’n lang, intensief gedeeld traject.

Tegelijkertijd weet ik hoeveel jaren iedereen zelf al geïnvesteerd heeft, mooie jaren ongetwijfeld, maar gefocust op louter die examens, vol van training, blessures, kleine baantjes en duur materiaal, hoop en stress en dan teleurstelling, vier jaar, vijf jaar, er zijn er van negen jaar. En ja, ze hebben ruim het niveau om berggids te worden, maar de examens zijn met regelmaat hopeloos willekeurig en de ENSA heeft daarbij een één of ander silhouet in gedachte, alsof het gaat om modellen voor een tijdschrift, en als je een manier van voortbewegen hebt die helemaal niets zegt over je kwaliteit in het ijs, op de rots, als gids, maar die net niet helemaal correspondeert met hun voorkeur dan kun je je twintig jaar lang aan gort trainen maar nooit aangenomen worden tot de opleiding.

Ik ken er gewoon te veel. Sterke, gepassioneerde, sociaal capabele jongens en meisjes die fantastische gidsen zouden kunnen worden maar die op de een of andere manier niet geselecteerd worden.

Het onnodige gespatter van dromen heeft me pijn gedaan. Dus eet ik dat taartje en ben trots op mezelf dat ik de zomerexamens heb kunnen valideren, maar echt vieren kan ik het pas wanneer we allemaal de opleiding in mogen.

(Wat betreft mijn eigen traject en het ongeluk moet ik overigens zeggen dat ik me honderd procent gesteund voelde door de ENSA. Ze waren begripvol en geduldig, wat me veel heeft geholpen op mijn eigen slingerende bergweggetje richting een eventuele toekomst als berggids.)

(En Victor en Antoine, duizend dikke klapzoenen, jullie worden ijzersterke en zulke leuke berggidsen)