Het waarderend grommen van Tigrou als ik hem achter zijn oren krab is niet genoeg om met een lekker gevoel wakker te worden. De rondjes die ik ren in de cirkel van een kilometer evenmin. Thibault is inmiddels te veel aan me gewend om nog dagelijks te zeggen hoe verschrikkelijk mooi en leuk ik ben en Fieke maakt daar ook geen dagbesteding van, die heeft wel wat beters te doen.

Dankzij de huidige crisis ben ik er nog maar eens een keertje achter gekomen dat mijn eigenwaarde geworteld ligt in de sociale interacties die ik heb en de dingen die ik doe.

Natuurlijk had ik mijn eigenwaarde aanvankelijk nooit bij externe factoren moeten leggen, maar ik ben ook maar een mens, dwars gezeten door allerlei onproductieve, onzekere gedachten die ongetwijfeld het product zijn van een maatschappij waarin ik goed en leuk moet zijn.

Goed en leuk zijn in quarantaine is misschien wel net zo’n grote uitdaging als werkelijk voelen dat ik intrinsiek van waarde ben. Zie hier het nut van het Coronamonster, terug naar mijn mat word ik gefloten, niet om daar in een hippe split waardering voor mijn uitgebalanceerde leven te zoeken, maar om weer dat beetje afstand tussen mijn gedachten en mij te creëren.

Ik heb er in elk geval de tijd voor.