Toen Tigrou als een lapje op de behandelbank van de dierenarts lag, kreeg de dierenarts een telefoontje van een dame. Ze was hoorbaar overstuur. Haar kat werd een half uur later binnengedragen en ik denk dat er niet veel van over was; de dame was ontroostbaar. Wij namen Tigrou stilletjes mee en zetten hem op de achterbank, hij keek versuft door de gaten van zijn plastic kooi.

Tigrou doet er momenteel ongeveer dertig seconden over om op de bank te springen, want zijn achterpoten lijken zo’n vijftig procent van hun functionaliteit te hebben verloren en hij twijfelt zichtbaar over de mogelijkheid van zijn eigen lancering. Het keukenblad was voorheen zijn favoriete attractie, waar hij zich groot voelde als een mens en heen en weer paradeerde als een bewaker van zijn eigen verboden terrein, maar voorlopig moet hij zich voegen in de rol van bank-, bed- en vloerkat. Niets hogers.

Hij mag dus nog steeds niet naar buiten. En dat is jammer voor hem, want het dierenrijk viert feest aan de zijlijn van het dal, waar plotseling geen mens meer komt. Tigrou moet alles missen.

Een week geleden zagen we een wolf. Het beest leek op een gigantische hond en ik zei tegen Thibault ‘kijk, die gigantische hond aan de rand van het bos, bovenaan het sneeuwveld’, maar Thibault, stekeblind zonder bril, zag niets. We naderden de voet van het sneeuwveld, ‘zie je hem nu?’, vroeg ik hem. Het beest sloeg ons roerloos gade, zittend op zijn achterpoten. ‘Maar dat is geen hond, Ruby. Dat is een wolf.’ Precies op dat moment liep de wolf het bos in, met de tred van een wild dier. ‘Wooooow!’ schreeuwde ik. ‘Woooow! Dat was een wolf!’ We fotografeerden zijn voetjes in de sneeuw en werden later door het internet bevestigd.

‘Je hebt een wolf gemist’, zei ik die avond tegen Tigrou.

Gisteren schoot een drietal jonge reeën geruisloos voor ons uit toen we langs de rivier liepen om eieren te halen in Alberts, stuk voor stuk met een setje witte billen dat vrolijk boven het gras heen en weer sprong. Ik kon me niet herinneren dat ik ooit zoiets gezien had. Wat een geluk.

Naast de rivier en de gemotoriseerde patrouilles van de gendarmerie zijn vogeltjes de grote lawaaimakers. De radius van één kilometer vanaf het huis ligt vol keutels en voor het eerst vraag ik me af met welke poepende dieren ik precies mijn bergen deel. Ik zou graag een keer wilde zwijnen zien en zoek naar de Lynx. Misschien komen die ook wel naar de rand van het bos om te kijken hoe de mensen opgesloten achter het raam zitten. Ik denk dat Tigrou zo’n Lynx misschien wel leuk zou vinden, zij het niet angstaanjagend, zeker nu hij moeite heeft met opstapjes.

Hoe dan ook, hij mag het huis niet uit, en daar ben ik eigenlijk wel blij mee. Want hij is er nog en zo blijft hij tenminste nog even onder een autoband vandaan. En ik vind het tevens niet erg om tijdelijk in zijn plaats van het dierenrijk te profiteren.