De parkeerplaats voor het conservatorium staat vol, want er is een pianoconcert gaande op de begaande grond. Ik zie ze door het raam, de pianist en zijn publiek. Ik hoor ze door de muren. De noten klinken pling pling na elkaar, door de stilte van het luisterende publiek.

Maar de gangen zijn leeg en het trappenhuis ook. Buiten is het donker, binnen knippert het licht aan met een paar seconden vertraging. Ik hoor mijn stappen op de trap en de lage stem van een volwassen leerling op de eerste verdieping, gegrepen in een toonladder, van hoog naar laag en steeds lager. La-la-la-la-laaa. De stem van zijn lerares klinkt een octaaf hoger, luid, foutloos en zelfverzekerd.

Als ik de deur van de eerste verdieping open, hoor ik ook de piano die hen begeleid, en ik hoor het zachte getokkel op een gitaar door een leerling zoals ik, achter de deur van mijn leslokaal, naast de warme stem van mijn leraar.

Omdat ik te vroeg ben, kan ik alleen maar luisteren. Ik zit stil op de koude vloer tegen de muur in de gang en het licht knippert uit. Het is donker als buiten. De pianist van de begaande grond redt het tot boven, door de grond en door mijn lichaam, ik voel mezelf opstijgen en zweven als een noot door de gang, in een zachte wervelwind van stemmen en plingels en tokkels en de stilte van mijn luisteren, tot abrupt de deur wordt geopend en ik neerplof voor de ogen van mijn gitaarleraar.