De kleur wit is terug in mijn verhalen. Zelfs nu de Mélèze nog oranje is, schrijf ik al over wit. Wit op de bomen, wit op de grond en de kleine storm in mijn hart, die alles begraaft in het wit. Het is November en ik kom thuis.

Ik kan niet goed omschrijven wat het met me doet, die komst van de winter. Te veel om niet onzinnig te klinken, het is maar sneeuw, zou je zeggen. Maar het haalt me overhoop en zet me terug op mijn plek, de wereld waar ik alleszins vandaan lijk te komen, wat geenszins waar is.

Hoe is het mogelijk.

De fanfare van het skiseizoen staat voor de deur. Felgekleurde ski’s en schoenen, bekende namen van gevaarlijke afdalingen, koude, huilende kinderen, lawaai van aanbiedingen en geld dat in vier maanden verdiend moet worden, auto’s, files, bochten die op een bepaalde manier gedraaid worden, ski ik goed of ski ik slecht, waarom ben ik moe, waarom ben ik niet moe, was ik niet snel genoeg gisteren, niet snel genoeg, nee, hoe word ik goed, goed, goed?

Maar nog even, nog een maand, zijn de bergen besneeuwd en is die sneeuw op haar allermooiste betekenisloosheid. Vandaag ben ik verwondert en opgetild en neergezet, terug waar ik hoor. Zo gelukkig.

Guess Who. It’s The Figue.