Mama gaat naar Briançon! Eerst een standbeeld voor de medewerker van de Treinreiswinkel. Want nee mevrouw wilde absoluut in één dag met de trein naar haar dochter in Briançon en mevrouw wilde net zo absoluut, niet over Parijs’. Werkelijk alle dienstregelingen, van de snelste TGV tot het meest amechtige boemeltje, passeerden aan het bureau de revue, maar Parijs bleef als een grote spin in het web. ‘Nou ja, dan toch maar over Parijs, maar vooral niet te duur én met voldoende overstaptijd én aan het raam én op een redelijke tijd aankomen…..’ De man gaf geen krimp en uiteindelijk stond ik weer buiten met echt álle kaartjes (zelfs voor de Parijse metro), wat een held.

Dus nu was het verder gewoon een kwestie van op de goede volgorde in de bijbehorende treinen klimmen, als daar tenminste dat Parijs niet was geweest. Nou heb ik een ander kind, dat heel goed is met Parijs. Hij kan zijn moeder vanuit zijn stoel precies vertellen welke borden ze moet volgen om van gare du Nord naar het gare de Lyon te komen en het dan ook nog een paar keer zo overhoren dat het gewoon niet mis kan gaan, ware het niet dat…
De Fransen zijn boos en die bewuste zondag waren vooral de Franse Spoorwegen boos met als brandend middelpunt van alle woede, Parijs. Het was geen kwestie meer van ‘gewoon de groene D richting ‘de long trains’ volgen’. In- en uitgangen waren geblokkeerd en metro’s reden niet meer. Een paniekerig telefoontje naar het knappe overstap kind bood geen uitkomst. Maar hulp kwam uit onverwachte hoek: van ‘hesjes’, niet de gele maar rode.  Medewerkers die met engelengeduld iedereen de andere goede weg wezen en bij bibberige oude vrouwtjes dit zelfs met alle bijbehorende trein- en perronnummers in de telefoon typten! Wat een lieverds.
Zodoende werd zelfs de laatste overstap bij nacht en ontij van de ene op de andere onmogelijke boemel, gehaald. Op naar Ruby!

De volgende dagen zijn voor mij als trouw blogvolger een feest der herkenning. Aankomen via ‘de dode kattenweg’ vanuit Turijn, dan de weg door het dal, waar volgens mij katten ook maar beter kunnen uitkijken, tot aan een graspad waaraan een soort bult van huizen. Onderhuizen, bovenhuizen en zijhuizen klemmen zich aan elkaar vast. Ik weet uiteindelijk welke ijzeren trap ik op moet. Ontdekken waar die aardige mevrouw, die zich buurvrouw noemt, nu eigenlijk woont, lukt niet echt. Maar iedereen oogt gelukkig in zijn eigen stenen aangroeisel; geen welstandscommissie te bekennen. Binnen is daar natuurlijk Tigrou, groot, rood en vervaarlijk. Je moet hem kennen, hij gaat onmiddellijk op zijn dikke rode kattenrug liggen, maar wee je gebeente wanneer je het waagt over zijn buik te aaien. Dan zijn de rapen gaar en klapt hij rond je aaiende hand met al zijn nagels uit, dicht als een mossel.

We verkennen de omgeving, in adembenemende herfstkleuren. Briançon op het snijpunt van vier valleien met evenzoveel vestingen, van waaruit heethoofdige kasteelheren hun vallei met hun leven verdedigden. De oude stad is prachtig! Het is ook de stad waar Ruby op zo’n echte Franse markt vanuit haar kraam in benijdenswaardig rap Frans haar waar aan de man brengt. Frans met de Fransen, een vis in het water, een Hollandse vis in heel Frans water. We wandelen in de bergen, in de verte de witte toppen van de drieduizenders, dichterbij de skihellingen in afwachting van de eerste sneeuw.
In de gang van het huis struikel ik over een mengsel van klim- en skispullen.
Vrijdag ga ik weer terug naar Nederland en ik realiseer me ineens dat ik deze reis nog vaak ga maken. Ruby is op haar plek; mijn Nederlandse kind is definitief mijn Franse kind geworden.