Marcel maakt een skischoen. Niet van papier-maché, hout of fimoklei, maar van carbon. Al zijn we nog niet in het carbonstadium.

Als je het gros van zijn passies en karaktereigenschappen bij elkaar neemt, dan rolt daar vanzelf een soortgelijk project uit. Marcel is boven alles een skitourfanaat. Hij is een (menselijke) variant van Kilian Jornett. Als je hem ’s winters zijn gang laat gaan, dan kom je hem louter tegen in zijn rode skitour-onesie, met zijn vederlichte ski’s en zijn haren warrig. Tegelijkertijd heeft hij een grenzeloze passie voor objecten en de wijze waarop ze functioneren. Materialen. Eigenschappen. In mijn eigen universum groeit alles aan een boom, in het zijne krijgt geen object rust voordat het ontleedt en begrepen is. En het liefst ook verbeterd.

Inmiddels hebben we (ik zeg ‘we’ want de skischoen is min of meer mijn stiefkind) een lang traject achter de rug dat sinds gisteren een griezelig reëel ‘ding’ heeft voortgebracht. Een skischoen.

In het begin was ik sceptisch, want ik dacht dat skischoenen door de kraamvogel in de etalage van winkelketens werden gezet. Net zoals vaatwasmachines, auto’s en alles dat niet met schaar en lijm in elkaar geplakt kan worden. Maar inmiddels weet ik beter. Particulieren zijn tot alles in staat, met name zij die beschikken over een goede internetconnectie. En bij voorkeur een schuur. En, laat ik eerlijk wezen, een hoop nieuwsgierigheid en doorzettingsvermogen.

Een tourskischoen is best een ingewikkelde eenheid. Je wilt hem flexibel hebben voor de weg omhoog, maar rigide voor de weg naar beneden. Het systeem dat die verandering mogelijk maakt, mag vooral niet te ingewikkeld zijn, en de schoen zelf niet te zwaar. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog geen grip heb op Marcel zijn innovatie met betrekking tot dit systeem, maar ik vind het desondanks spannend. Het moment is namelijk bijna daar. We zijn van karton naar gips naar glasvezel (dat in het bed terecht kwam en dodelijk jeukt) naar een 3D-ontwerp gegaan en inmiddels heeft een 3D printer (!!!) zijn schoen uitgeprint.

(Ik herhaal: Een 3D printer heeft zijn schoen uitgeprint. Ik ben er nog getuige van geweest ook. Vind je dat niet eng? Ik vind dat eng.)

Na twee jaar is er dus plotseling een skischoen die alles wegheeft van een skischoen. Marcel is momenteel bezig met het testen van zijn systeem en als dat blijkt te werken, dan is er een kans dat hij van de winter zijn eerste carbon prototype op de piste kan uittesten.

Omdat ik het allemaal van dichtbij heb meegemaakt en ik me nog steeds verwonder over het feit dat dit-dus-kan, vind ik het mega, megacool. Ik hoop met heel mijn hart dat het resultaat correspondeert met de hoeveelheid moeite die Marcel in het project heeft gestopt. Inmiddels geloof ik alles. Als de skischoen op een dag in de etalage van zo’n winkelketen staat, dan ben ik vast nog wel verbaasd, maar vooral trots. Oneindig trots op mijn skischoenproducerende vriendje.

(Op de foto hieronder staat het gelukkige drietal: Marcel, de skischoen en 3D-technicus Aniol, een onmisbaar karakter binnen dit verhaal, die eindeloos veel geholpen heeft en hopelijk voor altijd betrokken blijft).