Trouwe lezers van deze blog, jullie gaan vandaag niet in jullie vaste portie Ruby-schrijfsels bediend worden. Nee, in dit gastblog is het tijd voor wat anders.  Ruby is een romanticus, idealist, optimist, dromer, liefhebber van lyrisch schrijven, observator, doorzetter, vrije geest, bikkel en wereldburger. En daar zijn haar schrijfsels dan ook naar. In deze blog gaat het over een andere boeg. Afgelopen dagen heb ik Ruby haar Chamonix-experience van dichtbij  mogen meemaken. Tijd om de ontnuchterende waarheid op tafel te hebben, maar ook om de balans op te maken na ruim een half jaar Chamonix. Dan wordt het laagland weer geïnformeerd. Een puntsgewijze beschrijving van de situatie:

– Laat ik beginnen met de plek waar Ruby woont. Dit is in Le Tour, een klein dorpje tussen Chamonix en de col des Montets. De bekendste inwoner is de Spanjaard Kilian Jornet, de ultrafitte ultraloper die vanuit Chamonix de 1000m hoge Grandes Jorasses noordwand opsprint op hardloopschoenen. In Le Tour  wonen op zijn minst 5  andere Spanjaarden, namelijk in het huis van Ruby. Dit aantal is fluctuerend en door niemand definitief vast te stellen. Het is namelijk een kwestie van komen en gaan van Spanjaarden. Het aantal aanwezige Spanjaarden word ten dele beïnvloed door de huisstemming, maar daarover meer in het volgende punt. En tot zover de demografische gegevens.

–  Door naar de sfeer in het huis. Bij binnenkomst valt de geur van hasj op. Dit bleek een constante factor tijdens mijn verblijf. Naast het fluctuerende aantal Spanjaarden zijn er ook enkele Fransen. Iedereen is bijzonder hartelijk tegen elkaar en er staan 4 gitaren klaar om bespeeld te worden. Het onderlinge Spaanse converserende geratel overheerst, en zoals het een buitensportende blowende Spanjaard betaamt is er ook een hond die zich alleen laat aaien in ruil voor voedsel. Soms zijn er ook 3 honden, maar dat hangt van af van de fluctuatie in het aantal Spanjaarden. Iedereen in het huis nodigt namelijk zijn vrienden, familie en scharrels uit om op de bank te komen slapen. Het is volkomen onduidelijk wie er nou wel officieel huur betaalt en wie niet. Dit heeft al tot een heftige soap geleid die absoluut de moeite waard is om te beschrijven. Een van de Spanjaarden (met 2 drukke honden) had namelijk een permanente slaapplek op de bank veroverd. Na verloop van tijd was de sfeer niet meer zo tranquillo, en concludeerde de Spaanse inquisitie dat hij helemaal geen huur betaalde. De Spanjaard in kwestie weigerde echter het huis te verlaten. Er volgde een heuse huisstemming (ik stel me een Asterix&Obelix achtig tafereel voor), waarbij de Spanjaard het huis werd uit gestemd. Daarna (of daarvoor) leende de Spanjaard ook nog eens het snowboard van de andere Spanjaard zonder hiervoor toestemming te vragen. Toen beide heren elkaar toevallig genoeg op de mooie pistes van Le Tour tegen kwamen waren de rapen gaar. Na deze confrontatie verdween de illegale Spanjaard van het toneel. Maar inmiddels is de ruzie tussen de Spanjaarden toevallig genoeg weer bijgelegd. En zo zal het aantal Spanjaarden komende tijd blijven fluctueren. Ik kan dit wel waarderen.

– Los van deze soap: over het algemeen heerst er een prima sfeertje in het huis. Zo bakt de kamergenoot van Ruby lekkere brownies. Zonder suiker, want die is al weken op. Maar je humeur kan wel goed verpest worden als je onoplettend op het toilet op de onderste verdieping gaat zitten. De loszittende toiletbril vereist een secure plaatsing van je achterwerk. Je zou niet de eerste zijn die een ongecontroleerde val naast de pot moet ondergaan. Voor advies kan je Ruby vragen. Milieubewust zijn ze ook in dit huis. Om waterverspilling tijdens het douchen tegen te gaan wordt er bewust gebruik gemaakt van een natuurlijke, harige buffer in het doucheputje. Als je te lang doucht staat er te veel water in de douchebak en overstroomt de badkamer. Dit wil je natuurlijk niet meemaken. Handig en zuinig!

– Dan door naar de ski en klimmogelijkheden. De pistes van Le Tour zijn echt op loopafstand en dat is natuurlijk fantastisch. Pas wel op dat je niet door de Britse colonne overhoop wordt geskied. De beste kamikaze taferelen zijn te zien bij de BMW slalom snelheidsmeter. Ook is Ruby al in aanraking gekomen met de Franse kindjes op skies, die nietsontziend zijn. De nabijheid van de Albert Premierhut biedt trouwens veel mogelijkheden voor alpien vertier. De beklimming van de sierlijke Chardonnet prijkt op menig wishlistje, en als alternatief kan je altijd de toegankelijke Aiguille du Tour op. In Le Tour sneeuwde het tijdens mijn verblijf, terwijl het in Chamonix regende. Goed geregeld Ruby!

– Voor fatsoenlijk apres-skieen moet je echter niet in Le Tour zijn. Ruby haar eigen werk, café Chambre Neuf nabij Gare Chamonix, voorziet gelukkig in alle behoeftes van de doorgewinterde apres-skier. Toen ik polshoogte kwam nemen zag ik van buitenaf door de ramen heen al de bezwete en ontblote bovenlichamen op de tafel staan dansen. Binnen werd door iedereen hartstochtelijk Angels van Robbie Williams meegezongen. Tussen dit tumult tapt Ruby dagelijks de glazen weer vol. Elke avond vloeit de drank rijkelijk, swingt de band, gaan de shirts uit en worden de ski-ambities weer een jaar uitgesteld door de ziedende katers. In de wereldhoofdstad van het alpinisme heeft Ruby inmiddels als geen ander begrepen dat ongegeneerd zuipen en feesten de drijvende kracht achter de lokale economie is.

Laten we de balans opmaken. Ik kan me goed voorstellen dat je door bovenstaand verhaal nog niet volledig overtuigd bent van Ruby haar welzijn in het bizarre Chamonix. Toch kan ik jullie beloven dat het naar omstandigheden vrij goed gaat. Ruby klimt, skiet, traint, geniet, lacht en kijkt vooruit. Ze slaapt wel te weinig en ze zou nog wat vaker goed moeten koken. Dit komt allemaal wel goed. Hoort bij de opstartproblemen, zo zullen we maar zeggen. En met de hierboven beschreven taferelen gaat ze ook heel laconiek om. Waar menig persoon al drie keer gek zou zijn geworden, jaagt Ruby haar dromen na. Mijn goedkeuring en bewondering (eerlijk is eerlijk) heeft ze, maar ik verzoek ook de volgende Nederlandse bezoeker om als correspondent naar de laaglanders geen blad voor de mond te nemen. Dit maakt het jaloers zijn voor ons als achterblijvers hopelijk iets dragelijker, en dan weten we goed door wat malligheden je heen moet om in Chamonix te kunnen aarden.